ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΝΤΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Τό παρόν ἐδημοσιεύθη τόν Ίούλιο τοῦ 1999 στό φυλλάδιο "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΝΤΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ" Νο 6.

῏Ητο ἀδιανόητον παλαιότερον νά μή ἐγνώριζον οἱ ᾿Ορθόδοξοι ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεσις καί μάλιστα ἡ χειροτέρα τῶν αἱρέσεων. Σήμερα ἐάν ἐρωτήσῃς κάποιους τί γνώμη ἔχουν γιά τόν Παπισμό θά ἀπαντήσουν, ὅτι οἱ παπικοί εἶναι τό ἴδιο, ὅπως καί μεῖς. Θά ἐπικαλεσθοῦν μάλιστα τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὅτι αὐτά πρεσβεύει καί αὐτά κηρύττει. Θά ἐπικαλεσθοῦν τά συλλείτουργα καί τάς συμπροσευχάς τῶν Πατριαρχῶν του καί τῶν ᾿Επισκόπων του κ.ο.κ. Δηλαδή ἐχάθηκεν ἡ συνείδησις τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἀλλοιώθηκαν τά κριτήρια ἀπό τούς περισσοτέρους.῎Ετσι ἐκεῖνο πού ἦταν ἀδιανόητο παλαιότερον, τώρα ἔχει γίνει συνείδησις καί φρόνημα τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων.

 ᾿Αποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ὅτι οἱ νεοημερολογῖται ἔχουν φτάσει σέ τέτοια πτῶσιν, ὥστε νά τούς ἁρμόζῃ περισσότερον ὁ τίτλος τοῦ φράγκου, παρά τοῦ ὀρθοδόξου. Καί αὐτό, βεβαίως, εἶναι ἡ συνέπεια τοῦ νεωτεριστικοῦ - οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος τῶν ἡγετῶν τοῦ νέου ἡμερολογίου, τό ὁποῖον ξεκίνησε μέν μετά τήν ᾿Επανάστασιν τοῦ 1821 μέ τήν ἀνασύστασιν τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους, τό ὁποῖον ἀνέλαβον νά διαμορφώσουν δυτικοί πράκτορες, ὡλοκληρώθηκε ὅμως μέ τό νεωτεριστικό πνεῦμα πού ἐκυριάρχησε ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ αἰῶνος καί κυρίως μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ ῾Ημερολογίου (1924).

 Εἶναι δέ τόση ἡ ἐπίδρασις αὐτοῦ τοῦ νεωτεριστικοῦ πνεύματος, ὥστε νά θεωροῦν μεγάλη τους τιμή, οἱ νεοημερολογῖται ἡγέται, ὅτι θά ὑποδεχθοῦν τόν αἱρεσιάρχη Πάπα στήν ῾Ελλάδα, ὅπου σημειωτέον ἐπί χίλια ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τό σχίσμα δέν ἐτόλμησε νά πατήσῃ τό πόδι του. Καί ἐπειδή  ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια, ὅσον ἀφορᾶ τόν ρόλο τοῦ Παπισμοῦ, θά καταγράψωμεν σέ σειρά ἄρθρων τοῦ παρόντος ἀγωνιστικοῦ φυλλαδίου, τόν ἀντίχριστον ρόλο τοῦ Παπισμοῦ, μέ σκοπό νά ἐνημερωθοῦν οἱ χριστιανοί καί νά ἀντιδράσουν σέ κάθε ἐνδεχόμενη προσπάθεια νά τόν φέρουν. Πρέπει ὅλοι νά συνειδητοποιήσωμεν, ὅτι μία τέτοια ἔλευσις θά σημάνῃ τήν ἀπαρχήν τοῦ τέλους, θά εἶναι ἕνα σημεῖον, ὅτι πλησιάζει ἡ ἔλευσις τοῦ ἀντιχρίστου.

῾Ημεῖς δέ οἱ ᾿Ορθόδοξοι δέν πρέπει νά ξεχάσωμεν ποτέ τό τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ: "Τόν Πάπα νά τόν καταρᾶσθε, αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία". Καί ἀκόμη νά μή ξεχνᾶμε τά στυγερά ἐγκλήματα πού διέπραξαν οἱ παπισταί εἰς βάρος τῶν ᾿Ορθοδόξων λαῶν καί τοῦ ῎Εθνους μας,  καί ὅσα καθημερινῶς ἀποκαλύπτονται, ὅτι πρόκειται νά διαπράξουν εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος. Δηλαδή νά μή ξεχνᾶμε, ποτέ, ὅτι οἱ σκοτεινές δυνάμεις φιλοδοξοῦν νά τοποθετήσουν τόν Πάπα σέ προδρομικό ρόλο προετοιμασίας τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τοῦ ᾿Αντιχρίστου.

Εἰς τό παρόν φύλλον θά παρουσιάσωμεν δύο ἀπό τάς σοβαρωτέρας παρεκκλίσεις τοῦ Παπισμοῦ, πού ἀφοροῦν τήν περί Θεοῦ πίστιν καί διδασκαλίαν. Εἶναι αἱ σοβαρώτεραι παρεκκλίσεις, διότι αὗται τούς καθιστοῦν ἀθέους καί εἰδωλολάτρας. ᾿Ιδού αὗται:

1)῾Η Ορθόδοξος  ᾿Εκκλησία, ὡς γνωστόν, κατέκρινε τόν Παπισμόν ὡς αἵρεσιν καί τούς ὁπαδούς τοῦ παπισμοῦ ὡς αἱρετικούς. ῾Ο Παπισμός διαφέρει πρός τήν ᾿Εκκλησίαν εὐθέως "περί αὐτῆς τῆς εἰς Θεόν πίστεως" (Α' Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου). Διά τοῦτο θεωρεῖται αἵρεσις παρομοία μέ τήν παλαιάν μεγάλην αἵρεσιν τοῦ ᾿Αρειανισμοῦ. ῞Οπως ὁ ᾿Αρειανισμός, ἔτσι καί ὁ Παπισμός "προσβάλλει τό μέγα μυστήριον τῆς ῾Αγίας Τριάδος".(βλ. Δελήμπαση, ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,᾿Αθῆναι 1972, σελ. 70). Οἱ παπικοί προσέβαλον τήν περί Θεοῦ διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας παραχαράξαντες τό Σύμβολον τῆς Πίστεως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μέ τήν προσθήκην τοῦ λατινικοῦ ΦΙΛΙΟΚΒΕ, πού σημαίνει, ὅτι, κατά τό φρόνημά των τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἐκπορεύεται "καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ". ῾Ο Μέγας Φώτιος ἀναφέρει ὅτι οἱ Παπικοί διδάσκουν καινούργια διδασκαλία, ξένη πρός τήν ῾Αγία Γραφή καί τήν Πατερική διδασκαλία. "Τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον οὐκ ἐκ τοῦ Πατρός μόνον, ἀλλά γε καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι (ὅτι ἐκπορεύεται) καινολογοῦσιν", πράγμα τό ὁποῖον σημαίνει, ὅτι κηρύττουν "ἐναντίον τῆς ρητῆς ἑρμηνείας τοῦ Κυρίου" ("ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται" ᾿Ιω. ιε, 26) καί "ἐναντίον τῆς ὁμολογίας συμπάσης τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας "(Βλ. ᾿Εγκύκλιος ᾿Ορθοδόξων Πατριαρχῶν 1848 καί Μ. 40, 381).

2) Καί μέ ἄλλον τρόπον προσέβαλον τήν περί Θεοῦ διδασκαλίαν τῆς ᾿Εκκλησίας οἱ παπικοί. Κηρύξαντες, ὅτι μόνον ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστος. "῞Εν εἶναι μόνον ἄκτιστόν φασι τήν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ", αἱ δέ θεῖαι ἐνέργειαι, διδάσκουν, εἶναι κτισταί (Γρηγορίου Παλαμᾶ 3,40). Οὗτοι τήν μέν θείαν "θέλησιν ταυτόν τῇ οὐσίᾳ" λέγουν, ταυτίζουν, δηλαδή, τήν θείαν θέλησιν πρός τήν θείαν οὐσίαν, "τήν δέ θείαν ἐνέργειαν κτιστήν", κἄν "θεότης" ὀνομάζεται, κἄν "θεῖον καί ἄϋλον φῶς", κἄν "Πνεῦμα ἅγιον" (Μάρκου ᾿Εφέσου, Μ.31 Β, 1334). Φρονοῦν, ἐν ἄλλοις λόγοις, ὅτι "αἱ ἐνέργειαι" τοῦ Θεοῦ "εἰσί κτίσματα", ὅπως διεκήρυξαν καί εἰς Σύνοδον τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (᾿Ιωάννου Παπικοῦ ἐν Συνόδῳ Φερράρας Φλωρεντίας, Μ.31 Α, 825). ῞Οταν ὅμως κτιστάς τάς θείας ἰδιότητας καί ἐνεργείας "τά κτίσματα θεούς ποιοῦσιν" καί "κτίσμα ποιοῦσι τόν Θεόν", ὅπως ἔκαμναν καί οἱ ᾿Αρειανοί. (Μάρκου ᾿Εφέσου, Μ. 31 Β,1334). Αὐτό, ὅμως, τό φρόνημα ἑρμηνεύεται ἀπό τούς Πατέρας, ὡς ἕνα εἶδος ἀθεΐας καί εἰδωλολατρείας.

Μέ αὐτή τους τήν διδασκαλία, ὅμως, ἀπορρίπτουν τήν ὀρθόδοξον περί Θεοῦ πίστιν, καθότι ἡμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι: "Τῆς ἀκτίστου καί θείας φύσεως ἄκτιστον καί τήν θέλησιν καί τήν ἐνέργειαν εἶναι φαμέν (λέγομεν) κατά τούς Πατέρας". Κατά δέ τόν ῞Αγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν: "᾿Εκ γάρ τῆς ἐνεργείας ἡ οὐσία χαρακτηρίζεται" (Γρηγ. Παλαμᾶ 3,55) καί ὅπως ἄκτιστος εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἔτσι ἄκτιστος νοεῖται καί ἡ θεία ἐνέργεια.  ᾿Επίσης κατά τόν Μέγαν Βασίλειον: " ᾿Αλλ᾿ αἱ μέν ἐνέργειαι ποικίλαι, ἡ δέ οὐσία ἁπλῆ. ῾Ημεῖς δέ ἐκ μέν τῶν ἐνεργειῶν γνωρίζειν λέγομεν τόν Θεόν ἡμῶν, τῇ δέ οὐσίᾳ αὐτῇ προσεγγίζειν οὐκ ὑπισχνούμεθα. Αἱ μέν γάρ ἐνέργειαι αὐτοῦ πρός ἡμᾶς καταβαίνουσιν, ἡ δέ οὐσία αὐτοῦ μένει ἀπρόσιτος" (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ 55, 283). Καί πάλιν ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς κηρύσσει:  "Εἰσίν ἄκτιστοι Θεοῦ ἐνέργειαι κοινῶς τοῖς τρισίν προσώποις ἐνθεωρούμεναι", τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ ῾Αγίῳ Πνεύματι (Γρηγ. Παλαμᾶ, 3,44). Διά τοῦτο ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἀναθεμάτισε τήν παπικήν αὐτήν δυσσέβειαν περί κτιστῶν θείων ἐνεργειῶν ἤ ἰδιοτήτων, διότι δι αὐτῆς προσβάλλονται "αὐτά τά καίρια τῆς εὐσεβείας", δηλαδή τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως. ᾿Αναθεμάτισε καί τούς ἀμετανοήτους παπικούς. τούς δέ  "κοινωνοῦντας τούτοις ἐν γνώσει ἀκοινωνήτους" ἐκήρυξε (Τόμος Συνοδικός τοῦ 1351, Μ. 26,191, καί Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα, 1,404).

῞Επεται καί συνέχεια. ᾿Επί τοῦ παρόντος ἐρωτῶμεν τούς ἐν ῾Ελλάδι ὁπαδούς τῆς Νεοημερολογιτικῆς Καινοτομίας, μέ πρῶτον τόν κ. Χριστόδουλον, γνωρίζουν ὅτι ἐνδεχομένη ὑποδοχή εἰς ῾Ελλάδα τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα θά σημάνῃ ἀμνήστευσιν ἐκ μέρους των τῶν αἱρέσεών του καί συνεργίαν εἰς τό ἔργο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων πρός ἐγκαθίδρυσιν τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα, ὡς προδρόμου τοῦ ᾿Αντιχρίστου;     

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΚΗΡΥΚΟΣ

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ - ΣΧΟΛΙΑ

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΞΙΟΝ
ΝΑ ΣΥΓΚΑΤΑΡΙΘΜΗΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

"Οὐ γἀρ οἷόν τε συνόδῳ συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας".

Η ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 1724 ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΠΟΥ ΑΠΕΣΚΙΡΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. ΟΥΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΩΝΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ ΨΩΡΙΩΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕΛΗ ΣΕΣΗΠΟΤΑ.

"᾿Εκεῖνοι ὁποῦ ἀποσκιρτήσουσιν ἀπό τήν εὐσέβειαν καί ἀφήσουσι μέν τά πάτρια καί ὀρθά τῆς πίστεως ἡμῶν δόγματα καί τάς κοινάς παραδόσεις τῆς ᾿Εκκλησίας, περιπέσωσι δέ καί ἐξολισθήσωσιν εἰς νεωτερισμούς καί ἀλλοκότους ὑπολήψεις καί ἔθη ἑτερόδοξα, καί παραχαράξωσι καί νοθεύσωσι τήν τῆς εὐσεβείας ἀλήθειαν, οἱ τοιοῦτοι οὔτε πλέον εἶναι, οὔτε ὀνομάζονται τῇ ἀληθείᾳ χριστιανοί, ἀλλ' ὡς ἑτερόδοξοι καί νεωτερισταί ἐκκόπτονται καί χωρίζονται τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί χριστιανικῆς ὁλομελείας, καί τῆς ἱερᾶς μάνδρας ἐκβάλλονται, ὡς πρόβατα ψωριῶντα καί μέλη σεσηπότα" (Σύνοδος ἐν Κων)λει 1724, Μάνσι 37,209).

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΩΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. ΔΙ ΑΥΤΗΣ ΛΑΛΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ. Ο ΑΝΤΙΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ. ΥΠΑΚΟΗ ΟΜΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΥΠΑΚΟΗΝ ΕΙΣ ΕΔΙΔΑΞΑΝ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ, ΕΙΣ ΟΣΑ ΠΑΡΕΛΑΒΟΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΚΑΝ ΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΕΙΣ ΟΣΑ ΕΔΟΓΜΑΤΙΣΑΝ ΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ.

"Οὐδείς δύναται νά ἐναντιωθῇ εἰς τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους, μένων εὐσεβής καί ὀρθόδοξος... ῾Ο γάρ ἀντιφερόμενος εἰς αὐτάς καί ἀντιπίπτων εἰς αὐτό ἀντιφέρεται καί ἀντιπίπτει τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον, τό λαλοῦν διά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί αἱρετικός καί ἀναθεματισμένος γίνεται... Τί λέγω αἱρετικός; ὡς ἐθνικός καί ἀσεβής λογίζεται ὁ παρακούων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἧς πρόσωπον ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. "᾿Εάν γάρ, φησίν ὁ Κύριος, καί τῆς ᾿Εκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικός καί ὁ τελώνης, ἐπειδή ἡ ὑστάτη ψῆφος καί κρίσις τῆς ᾿Εκκλησίας ἡ Οἰκουμενική ἐστί Σύνοδος" (Πηδάλιον σελ. 120).

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ
ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟΝ ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΟΡΕΙΑΣ

 "Πίστιν ἡμεῖς οὔτε παρ᾿ ἄλλων γραφομένην ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα, οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβείας ρήματα· ἀλλ᾿ ἅπερ παρά τῶν ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγέλλομεν" (Μ. Βασιλείου, Π. 32,588).