Τετάρτη 25 Μαΐου 2016
Ο «ΤΡΕΛΛΟΣ» ΜΗΤΡ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ
Ο «ΤΡΕΛΛΟΣ» ΜΗΤΡ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ
ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ
αναδημοσίευση από ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Σήμερα, Κυριακή 19 Δεκεμβρίου στο Συνεδριακό Κέντρο της Δημητσάνας, κατάμεστο από τον λαό και τους άρχοντες, ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας με αρκετούς ιερείς και μοναχούς έκανε την ορκομωσία του νέου Δημάρχου Γορτυνίας κ. Ιωάννου Γιαννοπούλου. Μετά την ολιγόλεπτη προσφώνηση του Μητροπολίτου στον νέο Δήμαρχο, η οποία χειροκροτήθηκε από το πλήθος, ένα σημαίνον μέλος, περιφρονώντας την παρουσία του ιερού κλήρου, ομίλησε και είπε ότι δεν χρειαζόμασταν τους ιερείς, γιατί κατά τον κανονισμό δεν προβλέπεται η παρουσία του αρχιερέως και των ιερέων σε ορκομωσία.
Τα περιφρονητικά για τον ιερό κλήρο αυτά λόγια, λεχθέντα μάλιστα σε
επίσημη στιγμή και ενώπιον τόσου πλήθους, εξόργισαν τον Μητροπολίτη κ.
Ιερεμία, ο οποίος με οξύτητα πράγματι και με θυμό επιτέθηκε στον υβριστή
και με ισχυρά την φωνή του είπε: «Αυτό σε πείραξε, κύριε,
εσένα, η παρουσία των ιερέων; Εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς
αγωνιστήκαμε για να υπάρχει ελεύθερη πατρίδα και να κινείσαι εσύ
ελεύθερος. Και λέγονται αυτά τα λόγια, χριστιανοί, εδώ στην
Δημητσάνα, τον τόπο γέννησης του Πατριάρχου Γρηγορίου, που κρεμάστηκε
για την πίστη και την πατρίδα; Ντροπή σε μερικούς και πάλι ντροπή τους,
που βάλθηκαν να κάνουν την Ελλάδα μας άθεη. Δεν θα τους αφήσουμε. Εγώ,
εδώ που ήλθα, εμπνέομαι από το σχοινί του Πατριάρχου Γρηγορίου και θέλω
να γίνω αγωνιστής, θέλω να γίνω τρελλός για την πίστη την αγία.
Νά ξέρετε και να μάθετε ότι εδώ στην Δημητσάνα έχετε ένα τρελλό Δεσπότη, που δεν θα μείνει απαθής σε ανθρωπάκια και σε νάνους, που θέλουν να τα βάλουν με την άγια πίστη μας και να ξεριζώσουν την αγάπη μας στον Χριστό και την Παναγία, που μας άφησαν ως προίκα οι πατέρες μας. Εγώ
είμαι τέκνον ήρωος αλβανικών ορέων και δεν σκοτώθηκε παλλικάρι 25 ετών
στα αλβανικά βουνά ο πατέρας μου, για να ρχεται αυτός ο κύριος να
περιφρονεί εδώ δημόσια τον ιερό κλήρο. Αφού λοιπόν, κατά τα
λόγια του κυρίου αυτού, για τα οποία δεν άκουσα κανένα από σάς να
διαμαρτυρηθεί, αφού δεν χρειάζονται οι ιερείς στην ορκομωσία,
διαμαρτύρομαι και εξέρχομαι από την αίθουσα και δίνω εντολή σε όλους
τους ιερείς και τους μοναχούς να φύγουν και αυτοί από την αίθουσα». Και
απευθυνόμενος στους ιερείς και τους μοναχούς είπε: «Εμπρός, εμπρός!
Πατέρες όλοι να φύγουμε, αφού μας περιφρονούν».
Τότε
όλο το πλήθος ηλεκτρίστηκε από την σκηνή και από τους πονετικούς και
έντονους λόγους του Δεσπότη και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας να βγεί έξω από
την αίθουσα αυτός που είπε αυτά τα λόγια και όχι ο Δεσπότης μας.
Και
όλοι οι πρώην Δήμαρχοι και οι άρχοντες και ο νέος Δήμαρχος και ο λαός
έπεσαν επάνω στον Δεσπότη και του ζητούσαν συγγνώμη για το συμβάν και
τον παρακαλούσαν να μην εξέλθει από την αίθουσα αυτός και οι κληρικοί.
Η
σκηνή ήταν πολύ ταραχώδης και εντυπωσιακή και δεν μπορεί να εκφραστεί
με λόγια. Τελικά ο κ. Ιερεμίας κάμφθηκε από τον γλυκό λόγο του πρώην
Δημάρχου Δημητσάνης κ. Αναστασίου Βλάχου, ο οποίος του είπε:
«Σεβασμιώτατε, επικαλούμαι τα τέσσερα χρόνια της άριστης συνεργασίας μας
και σάς παρακαλώ να ξεχάσετε τον προσβλητικό λόγο εναντίον των ιερέων,
που ειπώθηκε, και να μείνετε και εσείς και οι ιερείς στην αίθουσα».
Στην
συνέχεια ομίλησαν ο κ. Δήμαρχος και οι επίσημοι. Όλοι τους στον πρόλογο
της προσλαλιάς τους ζητούσαν συγγνώμη από τον Δεσπότη για το συμβάν. Ο
ίδιος ο Δεσπότης, όπως ακούσαμε και διαπιστώσαμε, ήταν ήρεμος ψυχικά και
χαρούμενος, γιατί από το συμβάν βεβαιώθηκε ότι στην Γορτυνία με έδρα
την Δημητσάνα καταπνίγονται από τον ίδιο τον λαό και τους άρχοντές του
οι ακουόμενες αθεϊστικές ιδέες.
ΠΗΓΗ: romfea.gr
Με
την μαχητική του στάση ο Σεβ. Γόρτυνος τσάκισε την κρούστα της
κατεστημένης ηττοπαθείας και τίμησε τα αντρειωμένα βουνά της
Γορτυνίας. Μια ηττοπάθεια κι ένας ένοχος εφησυχασμός έχουν φέρει την
πατρίδα μας στο σημερινό χάλι. Μια μειοψηφία επιτηδείων ασυνειδήτων και
θρασυδείλων και μαχητικών ξυλοσχιστών επί σειράν ετών έχουν μονοπωλήσει
την παραγωγή ιδεών και αντιλήψεων και έχουν εγκαταστήσει «φάσμα»
(φάντασμα) αδιεξόδου στους πολλούς άβουλους βολεμένους. Να όμως που με
ψυχωμένους επί κεφαλής ανοίγουν μικρές χαραμάδες ελπίδας. Για τον Θεό
αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Μήπως ο Θεός εμποδίστηκε να αναδείξει από το
«πουθενά» τον Μωυσή και να σώσει τον λαό Του από την πικρή δουλεία στον
Φαραώ;
Και
παρεμπιπτόντως, όποιος έχει λίγο νού μπορεί εύκολα να βρει τις
αναλογίες και ομοιότητες των φαραωνικών μεθοδεύσεων (σκληρή, απάνθρωπη
δουλειά [σημειωτέον ότι η λέξη προέρχεται από την “δουλεία”], απαγόρευση γεννήσεων, επιβολή απελπισίας κ.λπ.) με τις τροϊκανικές !!!
«Ζητείται ΜΩΥΣΗΣ»!
αναδημοσίευση από ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός 23-3-16 : Η ψευτο-ορθόδοξη σύνοδος του Βαρθολο...
Γέροντας Γεώργιος Μεταλληνός για την Σύνοδο του Ιουνίου
Να ευχόμαστε ο Θεός να δίνει δύναμη στους Πατέρες μας να αντέξουν τον αδυσώπητο πόλεμο και την απομόνωση που έχουν υποστεί και που θα υποστούν μετά την σύνοδο, ΑΝ προλάβει να γίνει...
Η Χαρά της Πνευματικότητας μπροστά στον Πόνο Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
«Φτωχό
φύλλο μαραμένο, πεσμένο απ΄το κλωνάρι σου…»[1]. Είναι οι πρώτοι στίχοι
από το ποίημα του Γάλλου ποιητή Arnault. Αυτούς τους στίχους ψέλλισε
ικετευτικά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στον Τσάρο της Ρωσίας, γύρω στα 1817,
στην προσπάθειά του να συνδράμει και να κερδίσει την εύνοια της Ρωσικής
Αυλής, σχετικά με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και την αποτίναξη
του τουρκικού ζυγού.
Η ζωή του κάθε ανθρώπου, σκέπτομαι, μοιάζει μ΄ένα φτωχό φύλλο,
που άλλοτε μαραμένο εγκαταλείπει την αγαστή φιλοξενία του ¨ζωοποιού
¨δέντρου, και άλλοτε ανθίζει και αναβιώνει την προσωπική του επάνοδο
μέσα στην κτιστότητα της ήδη υπάρχουσας αφιλόξενης κτίσης. Πολλές δε
φορές, ο άνθρωπος συμβιβάζεται, κωφεύει, μυωπάζει, αναπαύεται πρόσκαιρα,
θαρρώ όλα αυτά συμβαίνουν όταν φυλλοροεί το δέντρο και ο άνθρωπος
παλεύει ν΄αποδείξει ότι διαφέρει από την υπόλοιπη δημιουργία. Αγωνίζεται
τότε να πείσει τον εαυτό του ότι δύναται να προσπερνά στην ουσία την
άλογη πραγματικότητα της κοινοτικής του σχέσης, και κατορθώνει, αν και
σε πτώση, να συνεχίζει να πολιτεύεται ως πεσμένο φύλλο πια, μαραμένο,
αναίτιο και ουσιαστικά ανύπαρκτο. Το αποτέλεσμα κραυγαλέο και βροντώδες!
Επλεόνασαν τα μαραμένα φύλλα γύρω μας και ωσαύτως επλεόνασε και η
υποκρισία, η χαλαρότητα, η μιαρή συνήθεια να ανταγωνίζονται - αν και
πεσμένα φύλλα πια – την προβολή της ιδιαιτερότητας και ευγενικής
προτεραιότητας του γενεσιουργού δέντρου τους, λες και βάλθηκαν
ν΄αποδείξουν και να εκλέξουν τον πρωτεπιστάτη και χοράρχη της αναίδειας,
της μαλθακότητας, της αδιαντροπιάς! Έχω δε την αίσθηση, ότι ορμώμενος
από σκηνές ως οι παραπάνω, ο μεγάλος λογοτέχνης Καζαντζάκης έγραψε:
«Πόσο είναι ο κόσμος όμορφος, σα δεν έχει ανθρώπους! Πόσο είσαι
όμορφος»[2].
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, η διαφορετική οπτική θέα του δέντρου.
Εκεί τα κλωνάρια είναι στέρεα, δομημένα κοινοτικά και αλληλένδετα με
ανθισμένες διακλαδώσεις, με μεστούς και εύγεστους αρωματικούς καρπούς,
με φύλλα ανθισμένα, πολύχρωμα, πολύδροσα, δεσποτικά! Είναι η χορεία των
ανθρώπων που εκφράζουν την Χριστοκεντρική και Εκκλησιαστική τους
καταγωγή καθημερινά, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς να παραμονεύουν και να
προσμετρούν μήπως και τους αντιληφθεί κάποιος και τους αποδώσει τα
εύσημα, ζητωκραυγάζοντας πανταχόθεν την εξαίσια και αξιέπαινη
ηθικολογική τους στάση και συμπεριφορά. Έτσι, οι άνθρωποι που
αγωνίζονται, πέφτουν και σηκώνονται, κλαίνε και γελούν, φεύγουν και
επιστρέφουν , καθώς πάντοτε ενθυμούνται την αγιασμένη θαλπωρή του
δέντρου, την ανέκφραστη καρδιακή συμμετοχή στην κοινοτική ευημερία και
εκκλησιαστική συνοχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση του πιστού
ανθρώπου μπροστά στον πόνο και στην ευτυχία και χαρά του συνανθρώπου και
αδελφού του. Γλυκό συναίσθημα, ιερό, ζωογόνο να μοιράζεσαι τον πόνο και
την ευτυχία του ουράνιου συμπολίτη σου. Μα είναι πραγματικά έτσι;
Μπορείς εσύ που διαβάζεις τις αράδες αυτές να με διαβεβαιώσεις βιωματικά
ότι ισχύει ορθόπρακτα η συνεπικουρία και η οικειοποίηση των
συναισθημάτων των άλλων; «Ψυχή μου – φώναζα – όρθια στάσου. Ετούτη η πιο
αψηλή στιγμή είναι της ζωής σου. Τράβα μπροστά να δεις και να
θυμάσαι!»[3]. Πότε αναρωτιέμαι είναι αληθινή και καθάρια η ταύτιση του
ξένου πόνου ή ακολούθως ο χαριτωμένος μερισμός και εγκωλπισμός της χαράς
του άλλου;
Η συμπόνια δεν είναι αρετή[4]. Η οικείωση του πόνου και της λύπης του
αδελφού σου δεν ταυτίζεται πάντοτε με αγαθή προαίρεση, διότι η ηθική της
συμπόνιας, παρά το γεγονός ότι εκφράζει αγαθά και φιλάνθρωπα κίνητρα,
στην πραγματικότητα δεν αγιάζει, δεν εξευγενίζει το ανθρώπινο πρόσωπο.
Ηθικά, ψυχολογικά, κοινωνιολογικά και πλείστα άλλα κριτήρια συνηγορούν
ότι πράττεις καλώς και δικαίως, πλην της ορθοδόξου πνευματικότητας, η
οποία τονίζει ότι πολλές φορές, η συμπόνια αυτή είναι επιδερμική και
κίβδυλη επίφαση της προσπάθειάς σου να συνειδητοποιήσεις ότι ο άλλος
πάσχει, ο άλλος πονάει και όχι εσύ! Ασφαλώς και λοιπές ανθρωπολογικές
επιστήμες εξεγείρονται και συνδράμουν στην παγίωση της παραπάνω θέσης,
όμως στερούν το αγιαστικό δικαίωμα να ¨ντυθείς¨, ως έλεγε ο μακαριστός
Γέροντας Παΐσιος Εζνεπίδης, τον πόνο του άλλου, να κοιμηθείς και να
ξυπνήσεις πολλές φορές με αυτόν και να κομματιάζεις την καρδιά σου
νυχθημερόν στην προσευχητική ενδυνάμωση και συνδιαλλαγή. Άλλωστε,
μπροστά στον πόνο μερίζεται η φιλαυτία και εγωπάθεια του ανθρώπου, αλλά
εξακολουθεί και θεριεύει και αυξομειώνεται σταδιακά διότι προσεγγίζεις
τον αδελφό σου με συναισθήματα δυσδιάκριτα, αναμεμιγμένα με φιλοπρόσωπο
και φίλαυτο προσανατολισμό.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο όταν εγκολπώνεσαι την ευτυχία και χαρά του
διπλανού και δη του αγνώστου. Θέλει ορθόδοξο καρδιακό φρόνημα,
προϋποθέτει ισόβια καλλιέργεια του εαυτού σου για να μπορείς να
συν-ευφραίνεσαι αληθινά και μακάρια. Αναφέρομαι στην πραγματική χαρά,
στην ουσιοποιό ανείστακτη μέριμνα και φιλόθεη επιθυμία του
καλλιεργημένου πιστού, που καί θέλει και κυρίως δύναται -ως απόρροια της
ορθόδοξης βιοτής του- να χαίρεται με την ευτυχία, με το χαρμόσυνο και
χαρούμενο γεγονός του συνανθρώπου του. Η πραγματική αυτή χαρά που
γεύεσαι με τον αδελφό σου εκφράζει έμπρακτα την ποιότητα της αγαπητικής
σου σταδιοδρομίας στα θεία και εκκλησιαστικά γεγονότα. Με άλλα λόγια, αν
χαίρεσαι ειλικρινά και βαθυστόχαστα με τη χαρά του αδελφού σου, τότε
ναι, η διάρκεια και η διαβάθμιση της χαράς που κομίζεις εξωτερικεύει
και την ορθόδοξη πνευματικότητα που συνέχει το ¨είναι¨ σου και την
προσωπικότητά σου ολόκληρη. «Κάποιο μυστήριο τελείται μέσα μου, Και
κάποια Λειτουργιά. Σκύβω κι ακούω στα στήθη μου ύμνους και προσευχές και
ξεπεταρίσματα φτερών π΄ ανοίγουν και καρδιοχτύπια που σαν ήχοι εξωτικής
καμπάνας καλούν τις σκέψεις μου στη λειτουργία»[5].
Στέκομαι μπροστά στον εαυτό μου λοιπόν και αναλογίζομαι! Πλησιάζω τον
αδελφό μου και μοιράζομαι τον πόνο του ως άνθρωπος και χριστιανός, ως
αδελφός και συνοδοιπόρος. Ήξερε καλά ο σπουδαίος Παπαδιαμάντης τότε που
έγραφε: «Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του
κόσμου!»[6].Ωσαύτως πλησιάζω την ευτυχία και χαρά του συνανθρώπου μου
και ψιθυρίζω στη χαρά: «Μου ανήκεις, είσαι και δική μου». Και έτσι
πορεύομαι στην καθημερινότητα που άλλοτε δύναται να εναρμονισθεί στην
φιλαλήθεια και ακεραιότητα των συναισθημάτων μου και άλλοτε τολμά ν΄
αγαπά άδολα και ασυμβίβαστα και να ¨κομπορρημονεί¨ ότι γεύεται και
οικειώνεται την ευτυχία του άλλου. Διότι κάθε φορά που θα μερίζεσαι την
οικείωση της αδελφικής χαράς, θα σπεύδεις αυτοθέλητα να διατυμπανίζεις
τα κάτωθι: «Είπε Γέρων: ¨Όρος χριστιανού μίμησις Χριστού¨»[7].
Παραπομπές:
1.Βλαχογιάννης
Γιάννης, Ιστορική Ανθολογία 1 στη σειρά ¨Άπαντα των Νεοελληνικών
Κλασσικών¨, Εταιρεία Ελληνικών Εκδόσεων, Αθήνα 1976, σελ. 4(παραπομπή
4).
2.Καζαντζάκη
Νίκου, Σπασμένες Ψυχές, Εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2007, σελ. 254. «Ω! τη
φρικώδη αδιαφορία, την αβάσταχτη, που δείχνουνε στους πόνους μας ο ήλιος
και η θάλασσα και το φεγγάρι και τα βουνά! […] Ωϊμέ, τί αδιάφορη και τί
σκληρή είναι η ζωή σ΄εμάς – κ΄εμείς πόσο την αγαπούμε!!», Αυτόθι, σελ.
280-281.
3.Καζαντζάκη Ν., Θέατρο, Τραγωδίες με αρχαία θέματα, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 1998, σελ. 18.
4.Πρβλ.,Δεληκωσταντή
Κωνσταντίνου, ¨Παντοπόρος Άπορος;¨, Νεωτερικές και Μετανεωτερικές
περιπέτειες του Ανθρωπολογικού στοχασμού, Αθήνα 2003, κυρίως τις σελίδες
57-64, Schopenhauer Arthur,Die Welt als Wille und Vorstellung,
Samtliche Werke,(επιμέλεια Wolfgang Frhr. von Loneysen), Frankfurt a.M.,
1998, I,511 και 705.
5.Καζαντζάκη Ν., Όφις και Κρίνο, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2002, σελ. 15.
6.Παπαδιαμάντη Αλέξανδρου, ¨Το μοιρολόγι της Φώκιας¨ στη σειρά Επιλογή 1, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1992, σελ. 302.
7. Το Μέγα Γεροντικόν, τόμος Α΄, εκδ. Ι.Ησυχ. ¨Το Γενέσιον της Θεοτόκου¨, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 158.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)