Περί των δύο σπουδαιότερων εντολών του Χριστού και περί της Θεότητος αυτού

«Διδάσκαλε, ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή στο Νόμο;», ρώτησε ένας γραμματέας - νομικός της εποχής εκείνης τον Ιησού. Αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε: «Η μεγαλύτερη εντολή είναι «Άκουε Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος». Και να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά και την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου και με όλη σου τη δύναμη. Αυτή είναι η πρώτη εντολή. Δεύτερη, όμοια μ’ αυτή, είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου. Από αυτές τις δύο εντολές εξαρτώνται όλος ο νόμος και οι προφήτες». Ενώ δε ήσαν μαζεμένοι οι Φαρισαίοι, τους ρώτησε ο Ιησούς: «Τι πιστεύετε σχετικά με τον Χριστό; Ποίου είναι υιός;» Λέγουν σ’ αυτόν: «Του Δαυίδ». Αυτός τους λέγει: «Πώς λοιπόν ο Δαυίδ ονομάζει δια του Πνεύματος τον Χριστό Κύριο, και λέγει μάλιστα: «Είπε ο Κύριος στον Κύριόν μου, κάθισε στα δεξιά μου, μέχρις ότου κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου»; Διότι εάν ο Δαυίδ τον ονομάζει Κύριο, πώς είναι δυνατόν να είναι υιός του;» Και κανείς δεν μπορούσε να του απαντήσει και να του αντιτείνει κάτι, ούτε τόλμησε κανείς πλέον από εκείνη την ημέρα (αφού ένοιωσαν το μεγαλείο Του), να τον ρωτήσει κάτι σχετικό (Μθ. 22,34-46 & Μκ. 12,28-37).

Η πρώτη σπουδαία αλήθεια που εξάγουμε από το παραπάνω ευαγγελικό κείμενο είναι η εξής: Η ενότητα των προσώπων στη Θεότητα και ταυτόχρονα το Τριαδικόν του Θεού φαίνεται ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, και μάλιστα στο Δευτερονόμιο (6,4), στη μεγάλη Ομολογία πίστεως του Ισραήλ, όπως επαναλαμβάνει και ο Ιησούς: «Άκουε Ισραήλ: Ο Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος». Η φράση «ο Θεός ημών» είναι μετάφραση του αντίστοιχου εβραϊκού «Ελωένου» και σημαίνει κατά λέξη «οι Θεοί μας». Ώστε αν κατά λέξη και εννοιολογικά μεταφέρουμε από τα εβραϊκά στα ελληνικά την παραπάνω σπουδαιότερη δογματική εξαγγελία των Ισραηλιτών, θα έχει ως εξής: «Άκουε Ισραήλ: Ο Γιαχβέ, Οι Θεοί μας, είναι ένας Κύριος». Και όχι μόνο αυτό, αλλά στα εβραϊκά η λέξη «εις» (ένας) αποδίδεται δια της λέξεως «εχάδ», που σημαίνει όχι απόλυτη μονάδα αλλά μονάδα με τη σημασία της ενότητας, συνθετική, και στην περίπτωσή μας Τριαδική. Επιπλέον, το ζοαρ, ερμηνευτικό βιβλίο των Ιουδαίων, εξηγώντας το παραπάνω εδάφιο αναφέρεται σε Τριάδα Θείων Προσώπων -στον Πατέρα, τον Μεσσία διαμέσου του Δαυίδ, και τον Κύριο (Άγιο Πνεύμα)- και καταλήγει πως «και οι τρεις αυτοί είναι Ένας» (βλ. David L. Cooper, «Η Παλαιά Διαθήκη και η Τριαδικότητα του Θεού»)

Στη συνέχεια διαπιστώνουμε ότι σύμφωνα με τον Ιησού Χριστό, δεν ασφυκτιά η πνευματική ζωή του ανθρώπου και η σωτηρία του από την τυπολατρική τήρηση 613 εντολών, όπως πίστευαν τότε και ζητούσαν από τους πιστούς οι Ιουδαίοι νομοδιδάσκαλοι, αλλά εξαρτάται από την σωστή σχέση και αγάπη προς τον Θεό και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που αν είναι αυθεντική μηχανεύεται όχι 613 αλλά άπειρους τρόπους για να εξυπηρετήσει και προσφέρει προς τους έχοντες ανάγκη, ηθική και υλική. Η ορθοπραξία είναι δηλαδή για τον Θεάνθρωπο συνέπεια της Ορθοδοξίας, αλλά και δεν υπάρχει ορθή δόξα περί Θεού, ή δεν έχει νόημα για τον κόσμο του σήμερα και προπαντός του αύριο, αν δεν συνοδεύεται από την ανάλογη διαγωγή και αγαπητική στάση τόσο προς τους γύρω μας ανθρώπους, όσο και προς τα ζώα, τα φυτά ή τα πράγματα. Η ορθόδοξη πράξη και ζωή είναι μια διαρκής θυσία για τους άλλους, και σαν θυσία ανιδιοτελής προϋποθέτει ή συνεπάγεται πόνο. Όχι για να δικαιωθεί κανείς ατομικά, μα για να αποτελέσει ο ίδιος μια διαρκή ευχαριστία προς τον Κύριο και μια διαρκή μαρτυρία προς το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και κινείται, που φανερώνει την Ανάσταση του Θεανθρώπου και την αληθινή ζωή που αναβλύζει από τον άδειο τάφο Του για όλους μας.

Αυτός που αγαπά αληθινά, έξω από συμφέροντα και εγωιστικά κίνητρα, δεν μπορεί παρά να βαδίζει το δρόμο του Θεού και να ευλογείται από τη θεϊκή Του παρουσία. Αξίζει ν’ αναφέρουμε στο σημείο αυτό την ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως, κατά την οποία ο Κύριος ταυτίζει τον εαυτόν του με τους ελάχιστους και καταφρονεμένους αδελφούς Του, πτωχούς, πεινασμένους, γυμνούς, φυλακισμένους κ.λπ., και τονίζει πως θα κρίνει στο ουράνιο δικαστήριο τους πάντες με βάση την αγάπη, που οφείλουμε να προσφέρουμε προς όλους εκείνους που την έχουν ανάγκη, που πονούν και αδικούνται (Μτθ. 25,34-41). Αν λοιπόν θυσιαστεί κανείς για το συνάνθρωπό του και δώσει από αγάπη τον εαυτόν του, ουσιαστικά θυσιάζεται για τον Χριστό, αφού ο Χριστός ταυτίζεται με όλους εκείνους που υποφέρουν και αναζητούν τη βοήθειά μας.

Ο Ιησούς πράγματι ρεαλιστικά διακηρύσσει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών καθένας που μου λέγει: «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου του επουράνιου» (Μτθ. 7,21-22). Άλλωστε, και με το στόμα του προφήτη Μιχαίου, ο Θεός αποκαλύπτει στην Παλαιά Διαθήκη: «Ανηγγέλθη σε σένα άνθρωπε τι είναι αγαθό και τι ο Κύριος ζητά από σένα. Τίποτε άλλο, παρά να εξασκείς την δικαιοσύνη, να δείχνεις αγάπη και ταπεινά να περιπατείς μετά του Θεού σου» Αληθινά λοιπόν χριστιανός δεν είναι εκείνος που θεολογεί εγκεφαλικά για το Θεό, ούτε εκείνος που τυπικά και μόνο επισκέπτεται μερικά κυριακάτικα πρωινά το ναό Του, αλλ’ εκείνος που μαρτυρεί με τη διαγωγή, τη σεμνή και ταπεινή στάση του και ιδιαίτερα με την έμπρακτη αγάπη του, ότι υπάρχει Θεός, Ανάσταση, Κρίση, Παράδεισος και Κόλαση.

Τρίτον και εξίσου σπουδαίο: Όπως αποκαλύπτει ο Χριστός για τον εαυτόν Του, στον Χριστολογικό Ψαλμό 109 (Ο΄), ο Δαυίδ λέγει: «Είπε ο Κύριος στον Κύριο μου»: «Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρις ότου κάνω τους εχθρούς σου χαλί για τα πόδια σου (τους υποτάξω κάτω από την εξουσία σου)» (στίχ. 1). Σαφώς και εδώ υποδηλώνονται τα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ο Πατήρ και ο Υιός. Στη συνέχεια του ιδίου Ψαλμού εμφανίζεται και το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιον Πνεύμα, διότι ο Πατέρας απευθυνόμενος στον Υιό Του, του λέγει: «Ο Κύριος που είναι στα Δεξιά Σου, εκμηδένισε (συνέτριψε) τους βασιλείς της γης, την ημέρα της οργής Του» (στίχ. 5). Ως εκ τούτου αντιλαμβανόμαστε ότι, συνεσκιασμένα λόγω κινδύνου εκ της γειτονικής με τους Ιουδαίους ειδωλολατρίας, η Π.Δ., σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις, αποκαλύπτει τον Ένα και Τριαδικό Θεό στα μάτια των αληθινών και ευσεβών πιστών, αλλά και τον μοναδικό Μεσσία και λυτρωτή Ιησού Χριστό -βλ. και «Φιλοξενία τριών ανδρών από τον Αβραάμ» (Γεν. 18,1-3), «Καταστροφή Σοδόμων και Γομόρρων από δύο Κυρίους εξ ονόματος τρίτου Κυρίου» (Γεν. 19,24) κ.α.

Τέλος, πόσο οι σημερινοί χριστιανοί κάνουμε πράξη την αγάπη, που οδήγησε τον Θεάνθρωπο Ιησού μέχρι το Σταυρό και τον θάνατο; Πόσο βαδίζουμε στα βήματα του ουράνιου διδασκάλου, ο οποίος προτίμησε να διδάξει με το αίμα Του κυρίως και όχι μόνο με τα λόγια Του; Πόσο αυθεντικοί χριστιανοί είμαστε αν λατρεύουμε μόνο με τα χείλη, ενώ τα χέρια μας καταστρέφουν αντί να οικοδομούν τη βασιλεία του Θεού πάνω στη γη; Μήπως ακούγονται προς ονειδισμό πολλών τα βαρυσήμαντα λόγια του απ. Παύλου: «Εξ’ αιτίας σας το όνομα του Θεού βλασφημείται μεταξύ των εθνικών»; (Ρωμ. 2,24). Η εποχή μας έχει ανάγκη από χριστιανούς που γνωρίζουν να προσεύχονται και ν’ αγαπούν, και όχι χριστιανούς μόνο στο όνομα και τη θεωρία, ή χειρότερα ακόμη την ιδεολογία, οι οποίοι σκανδαλίζουν τους πιστούς και αποδιώχνουν δυστυχώς τους ανθρώπους από την Εκκλησία. Η ορθή άλλωστε χριστιανική συμπεριφορά υπακούει στα λόγια του Κυρίου: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να προσεύχεσθε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται» (Λουκ. 6,27-29).


Βοηθήματα:
1. Cooper L. David, «Η Παλαιά Διαθήκη και η Τριαδικότητα του Θεού»
2. Νευράκη Ν., «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα»
3. Παπαδόπουλου Ν.Μ., «Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου»
4. Χούλη Μ., «Περιπατούντες εν αληθεία»
5. Xούλη Μ., «Σύγχρονες αιρέσεις και παραθρησκευτικές λατρείες στην Ελλάδα»

Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη…Κάλλιστος Ware Επίσκοπος Διοκλείας

Κάλλιστος Ware Επίσκοπος Διοκλείας

Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό δεν είναι μια αποτυχία που αποκαταστάθηκε κάπως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος ο θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι μια νίκη. Νίκη τίνος πράγματος; Μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρξει: Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη… ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» (Άσμα Ασμ. 8, 6-7). Ο Σταυρός μας δείχνει μιαν αγάπη που είναι δυνατή σαν το θάνατο, μιαν αγάπη ακόμη πιο δυνατή.

 Ο Άγ Ιωάννης κανει την εισαγωγή της διήγησής του για το μυστικο Δείπνο και το Πάθος μ ‘αυτά τα λόγια: «… αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιω. 13,1). Το ελληνικό κείμενο λέει εις τέλος, που σημαίνει «ως το τέλος», «ως το έσχατο σημείο». Κι αυτή η λέξη τέλος επαναλαμβάνεται αργότερα στην τελευταία κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: «Τετέλεσται» (Ιω. 19,30). Αυτό πρέπει να εννοηθεί όχι σαν κραυγή αυτοεγκατάλειψης ή απόγνωσης, αλλα σαν κραυγη νίκης: Τελείωσε, κατορθώθηκε, εκπληρώθηκε!   

Τι εκπληρώθηκε; Απαντάμε: Το έργο της οδυνώμενης αγάπης, η νίκη της αγάπης πάνω στο μίσος . Ο Ιησούς, ο Θεός μας, αγάπησε τους δικούς του ως το έσχατο σημείο. Από αγάπη δημιούργησε τον κόσμο, από αγάπη γεννήθηκε σαν άνθρωπος μέσα σ ‘αυτό τον κόσμο, από αγάπη πήρε πάνω του τη διασπασμένη ανθρώπινη φύση μας και την έκανε δική του. Από αγάπη ταυτίστηκε μ’ όλη μας την απελπισία. Από αγάπη πρόσφερε τον εαυτό του θυσία, διαλέγοντας στη Γεθσημανή να πάει εκούσια προς το Πάθος του: «… την ψυχή μου τίθημι υπέρ των προβάτων … ουδείς αίρει αυτήν απ ‘εμού, αλλ ‘εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού »(Ιω. 10: 15,18). 

 Ήταν θεληματική αγάπη κι όχι καταναγκασμός αυτό που έφερε τον Ιησού στο θάνατό του. Στην αγωνία του μέσα στον κήπο και στη Σταύρωσή του οι σκοτεινές δυνάμεις του επιτίθενται μ ‘όλη τους την ορμή, αλλά δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη συμπόνια του σε μίσος· δεν μπορούν να εμποδίσουν την αγάπη του να συνεχίσει να είναι η ίδια. Η αγάπη του δοκιμάζεται ως το έσχατο σημείο, αλλά δεν καταπνίγεται. «Το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1,5). Στη νίκη του Χριστού πάνω στο Σταυρό θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε τα λόγια που ειπώθηκαν από κάποιο Ρώσο ιερέα, όταν απελευθερώθηκε από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως: «Ο πόνος έχει καταστρέψει τα πάντα. Ένα μόνο πράγμα έχει μείνει σταθερό, η αγάπη » .    

 Ο Σταυρός σαν νίκη μας θέτει το παράδοξο της παντοδυναμίας της αγάπης. Ο Ντοστογιέφσκι πλησιάζει την αληθινή έννοια της νίκης του Χριστού με μερικά λόγια, που βάζει στο στόμα του στάρετς Ζωσιμά:

Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη.

Πάντα ν ‘αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη». Αν αποφασίσεις πάνω σ ‘αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ ‘όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή.

Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη· όποτε θυσιάζουμε κάτι ή υποφέρουμε όχι μ ‘αίσθηση επαναστατικής πίκρας, αλλα με τη θέλησή μας και απο Αγάπη, αυτο μας κανει πιο δυνατούς κι όχι πιο αδύνατους. Αυτό σημαίνει προπάντων στην περίπτωση του Ιησού Χριστού. «Η αδυναμία του ήταν από δύναμη», λέει ο άγ. Αυγουστίνος . Η δύναμη του Θεού φαίνεται όχι τόσο πολύ μέσα στη δημιουργία του κόσμου ή μέσα στα θαύματά του, οσο στο γεγονός ότι απο Αγάπη ο Θεος «εκένωσεν εαυτόν» (Φιλ. 2,7), πρόσφερε τον εαυτό του, με γενναιόδωρη αυτοδιάθεση, με τη δική του ελεύθερη εκλογή συγκατανεύοντας να υποφέρει και να πεθάνει . Κι αυτό το άδειασμα του εαυτού είναι συνάμα μία πλήρωση: η κένωση είναι πλήρωση. Ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός, όσο όταν βρίσκεται στην έσχατη αδυναμία. ..  

Η νίκη της γεμάτης πόνο αγάπης του πάνω στο Σταυρό δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα για μένα που μου δείχνει τι θα μπορούσα να πετύχω εγώ ο ίδιος αν μπορούσα να τον μιμηθώ με τις δικές μου δυνάμεις. Πολύ περισσότερο απ ‘αυτό, η πονεμένη του αγάπη έχει πάνω μου ένα δημιουργικό αποτέλεσμα, μεταμορφώνοντας την καρδιά μου και τη θέλησή μου, ελευθερώνοντάς με από τα δεσμά, ολοκληρώνοντάς με, κάνοντας δυνατό για μένα ν ‘αγαπώ μ’ ένα τρόπο που θα ήταν τελείως περ ‘από τις δυνάμεις μου, αν πρώτα δεν ειχ’ αγαπηθεί απ ‘αυτόν. Γιατί μέσα στην αγάπη ταυτίστηκε μαζί μου· και η νίκη του είναι νίκη μου. Κι έτσι ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι πράγματι, όπως τον περιγράφει η Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, ένας «ζωοποιός θάνατος». 

Αυτή είναι η αξία του Σταυρού του Χριστού για μας. Αν τη συνδέσουμε με την Ενσάρκωση και τη Μεταμόρφωση που προηγήθηκε, και με την Ανάσταση που την ακολουθεί-γιατί όλ ‘αυτά είναι αχώριστα μέρη μιας μοναδικής πράξης ή «δράματος» – η Σταύρωση πρέπει να κατανοηθεί σαν ύψιστη και τέλεια νίκη, θυσία και πρότυπο. Και σε κάθε περίπτωση η νίκη, η θυσία και το πρότυπο είναι της αγάπης που πάσχει.

Έτσι βλέπουμε το Σταυρό: την τέλεια νίκη της ταπείνωσης που ξέρει ν ‘αγαπάει πάνω στο μίσος και το φόβο· την τελεία θυσία ή την εκούσια αυτοπροσφορά της συμπόνιας που ξέρει ν’αγαπάει· το τέλειο πρότυπο της δημιουργικής δύναμης της αγάπης.

 Απόσπασμα από το βιβλίο ” Η εντός ημών Βασιλεία ” ,του Επισκόπου Διοκλείας Κάλλιστου Ware .

Ὥσπερ Πελεκὰν τετρωμένος τὴν πλευράν Σου, Λόγε, σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας, ἐπιστάξας ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνοὺς(Εγκώμ. β΄ στάσις)

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

                       

Είπε ο Χριστός μας. {πιστεύοντας ότι απευθύνεται σε ανθρώπους με κοινή λογική}

Όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει το ένα.

Πράγμα λίγο παρεξηγημένο στην σημερινή μας εποχή ,αλλά και πάρα πολύ μπερδεμένο.

Ας προσπαθήσω με το απλό μου μυαλό ,να προσεγγίσω το θέμα ,με σκοπό αν καταφέρω ,να το ξεμπερδέψω για το καλό των ανθρώπων που θα ακούσουν.

Κατ΄ αρχήν να σας θυμίσω πριν ξεκινήσω ,ότι συνηθίζω να λέω, πως όποιος ψάχνει την αλήθεια, θα πρέπει να βλέπει πίσω από τις λέξεις ,και στο βάθος της εικόνας που εμφανίζεται στα μάτια μας. Το ίδιο ισχύει και τώρα.

Ένας άνθρωπος λοιπόν ,αγαπά τον Χριστό και ακολουθεί με όλη του την ψυχούλα, τα διδάγματα που μας έδωσε.

Είναι αυτό που λέμε ,ένας καλός και υποδειγματικός Χριστιανός.

Ξεκινάει ο άνθρωπος αυτός ένα πρωί, από το σπίτι του για την δουλειά του ,έχοντας στην τσέπη του 10 ευρώ, για τα εισιτήρια του και το κολατσιό του το μεσημέρι.

Μετά από λίγα μέτρα τον σταματά ένας άνθρωπος και του λέει.

Ο Χριστός είπε ,όποιος έχει δύο χιτώνες να δίνει τον ένα.

Σωστά του λέει ο καλός Χριστιανός, αλλά όπως βλέπεις, εγώ έχω μόνο αυτόν που φοράω.

Ναι. Του λέει ο άλλος. Αλλά από λεφτά; Τι έχεις;

Δέκα ευρώ, του λέει ο καλός Χριστιανός.

Ωραία, λέει ο άλλος. 

Τότε πρέπει να μου δώσεις, αφού είσαι καλός Χριστιανός, τα πέντε.

Στριμώχτηκε ο άνθρωπος μας λίγο, αλλά βρήκε την απαίτηση του μέσα στο πλαίσιο των λόγων του Χριστού μας ,και για να μην πάρει αμαρτία πρωί πρωί, δίνει τα πέντε.

Λίγα μέτρα παρακάτω συναντά έναν άλλο φτωχό. 

Η ίδια ιστορία πάλι και με αυτόν ,με τους δύο χιτώνες.  

Η ίδια απάντηση πάλι και από αυτόν τον φτωχό.

Ναι, αλλά από λεφτά τι έχεις;

Πέντε ευρώ λέει τώρα ο καλός Χριστιανός.

Ωραία λέει ο νέος φτωχός. 

Αν αγαπάς τον Χριστό δώσε μου τα δυό μιση.

Ζορίστηκε πολύ ο άνθρωπος μας αυτή την φορά ,αλλά πάλι δεν ήθελε να φορτωθεί με αμαρτία ,και έδωσε τα δυόμιση ,μένοντας τώρα αυτός με δυόμιση ευρώ.

Και να μην τα πολυλογώ ,το ίδιο του έτυχε άλλες δυο φορές ,μέχρι να φτάσει στην στάση.

Και τις δυο πάλι αυτές φορές ,ζορίστηκε ο καλός Χριστιανός, αλλά ενέδωσε.

Οπότε όταν έφτασε στην στάση ,του είχανε μείνει 62 λεπτά και κάτι ψίχουλα.

Και τώρα; Πως θα αγοράσει εισιτήρια; 

Πως θα πάει στην δουλειά του;

Το κολατσιό πέταξε νωρίς νωρίς. Αλλά πρέπει να πάει στην δουλειά του. Τουλάχιστον αυτό. Περίλυπος κάθετε στο παγκάκι και προσπαθεί να καταλάβει τι του συνέβη.

Θα χάσει σήμερα το μεροκάματο του {Ίσως και την δουλειά του} γιατί ήταν καλός Χριστιανός; Γιατί έκανε αυτό που μας ζήτησε ο Χριστός μας; Όχι βέβαια.!!!!!!!

Το μεροκάματο και την δουλειά του ,μπορεί να τα χάσει.

Το Όχι βέβαια ,δεν πήγαινε σε αυτήν την υπόθεση.

Αλλά αν τα χάσει ,δεν θα τα χάσει επειδή ήταν καλός Χριστιανός.

Αλλά επειδή είχε παρεξηγήσει την έννοια των όσων είπε ο Χριστός. Έχω πει και άλλη φορά. Ο θεός δεν μας έστειλε εδώ για να χαζέψουμε και να ζούμε φοβισμένοι και υποταγμένοι. 

Μας έστειλε εδώ, με ένα σωρό δώρα για να απολαύσουμε την ζωή που μας χάρισε.

Δεν μας θέλει θύματα του κάθε πονηρού. 

Όσα είπε ο Χριστός, τα είπε πιστεύοντας ότι θα γίνουν κατανοητά ,από ανθρώπους με κοινή λογική.

Άσχετα αν πάνω στα Θεία λόγια του Χριστού μας, κτίστηκαν περιουσίες και αυτοκρατορίες, από την εκμετάλλευση των πιστών ανθρώπων ,που ακολουθούσαν κατά γράμμα τα λόγια του.  

Και αν βρεθεί έστω και ένας ,που θα σας πει ότι όσα λέω είναι λάθος………… θα επιμένει έως ότου του πείτε, ότι αφού είναι λάθος ο Πατήρ Ιωάννης ,και εσύ είσαι σωστός…..

Άδειασε τις τσέπες σου ,και τους τραπεζικούς σου λογαριασμούς ,και δώσε μου τα μισά. 

Εκεί θα τον πιάσει βήχας ,και θα αλλάξει κουβέντα. 

Εκεί θα με αγαπήσει ξαφνικά .

Βλέπεται και η υποκρισία έχει τα όρια της.

Τότε θα καταλάβει ότι με αυτά που λέω, και όπως τα λέω, δίνω άλλοθι και σε αυτόν να ξεγλιστρά από τις δύσκολες.

Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει ,να δώσω άλλοθι στον κάθε ψευτοδιδάσκαλο.

Εμένα με ενδιαφέρει να καταλάβετε εσείς, να δείτε την αλήθεια με άλλο μάτι, και να μην σας εκμεταλλεύονται ,οι άπιστοι ,στο όνομα του Θεού.

Βλέπετε αφορμή για αυτό το άρθρο, στάθηκε η περίπτωση μιας φίλης της παρέας μας, η οποία μου εξομολογήθηκε ,ότι πήγε η γυναίκα στον εσπερινό πρόσφατα ,και εκεί ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ,την πλησίασε ένα παιδάκι και της ζήτησε χρήματα.!!!!!!!

Η γυναίκα είχε μόνο 5 ευρώ ,και τα φύλαγε να τα δώσει στο παιδάκι της για το σχολείο. Έτσι δεν του έδωσε.

Μέσα στον φόβο της αμαρτίας ,που πιθανόν να είχε κάνει,{ Να μην ελεήσει έναν φτωχό} δεν μπορούσε να ησυχάσει η ψυχούλα της. Προσπάθησα να της πω ότι καλά έκανε και δεν έδωσε. Για πολλούς λόγους.

Πρώτα από όλα αυτός που επικαλέστηκε τα ΦιλοΧριστιανικά της αισθήματα, δεν σεβάστηκε τον οίκο του Θεού, που είναι τόπος λατρείας ,και ο κάθε ένας που μπαίνει να προσευχηθεί ,χρειάζεται ησυχία και ηρεμία για να προσηλωθεί στις προσευχές του.

Η συμπεριφορά του μικρού ζητιάνου ,ήταν μια συμπεριφορά που θυμίζει πολύ ,τις ραδιουργίες του πονηρού, για να μολύνει τις ψυχές μας.

Όπως όταν βγαίνουμε από την εκκλησία τις Κυριακές, και είναι ένα σωρό άνθρωποι με απλωμένο χέρι από έξω, που εκμεταλλεύονται τις ψυχές μας, που μόλις έχουν γεμίσει από την αγάπη του Χριστού, και μας ζητάνε λεπτά.

Ποντάρουν στο ότι όπως είσαι φορτωμένος από αγάπη ,δύσκολα θα πεις όχι. Και από την άλλη αν πεις όχι ,φεύγεις από την εκκλησία με δηλητηριασμένη την ψυχή σου ,από το βάρος της άρνησης.

Δηλαδή πήγες  να πάρεις ευλογία, και ο πονηρός ,σου την είχε στήσει έξω από την εκκλησιά, για να σε χαλάσει.

Μετά, καλή είναι η ελεημοσύνη, Άγια πράξη δεν λέω.

Όλοι πρέπει να κάνουμε ελεημοσύνες για την δική μας ψυχή ,αλλά και τις ψυχές των αγαπημένων μας που έφυγαν.

Αλλά….. με μέτρο λογικής παιδιά μου. Με μέτρο λογικής. Το έχω πει και θα το λέω συνέχεια. Δεν μας θέλει κορόιδα και βλάκες ο Θεός.

Θέλει να τιμάμε τα λόγια του ,αλλά να μπορούμε να καταλάβουμε τι θέλει να μας πει. Φανταστείτε τι θα γινότανε στον πλανήτη, αν όλοι όσοι είχαν ,δύο έδιναν το ένα. Και αυτό γινότανε συνέχεια. Μια τρέλα και μισή. Μόνο να μας τρελάνει φυσικά δεν ήθελε ο Χριστός, να καταλάβουμε ήθελε τα λόγια του.

Και τέλος αναφορικά με το παράδειγμα της φίλης μας ,αυτό το παιδάκι που ζήτησε από την φίλη μας λεφτά, θα εξακολουθούσε να ζητά μέχρι αργά το βράδυ.

 Έτσι την άλλη ημέρα το παιδί της φίλης μας ,θα πήγαινε νηστικό στο σχολείο ,ενώ αυτό που θα είχε πάρει τα 5 ευρώ, μαζί με άλλα 50 ή 100 ευρώ έως το τέλος της ημέρας ,θα ήταν χορτάτο και ο μπαμπάς του φυσικά τύφλα στο μεθύσι.

Βλέπετε παιδιά μου πόσο  όμως ,μας έχουν κάνει να νιώθουμε ένοχοι;

Δεν ξέρω αν κατάφερα ,να την κάνω να διώξει τις ενοχές της ,την  φίλη μας αυτή ,που δεν ελέησε το παιδάκι.

Για την περίπτωση όμως που δεν τα κατάφερα, έκατσα και έγραψα αυτά πού λέω τώρα, και που απευθύνονται σε όλους μας παιδιά μου, για ανάλογες περιπτώσεις.

Άγιο πράγμα η ελεημοσύνη. Άλλα πρέπει να διακρίνουμε ,που την χρησιμοποιεί ο πονηρός για να μας μπερδέψει, και που πραγματικά χρειάζεται να ελεήσουμε .

Έχω πει πολλές φορές. Θέλετε να κάνετε ένα καλό;. Μια ελεημοσύνη ; Άγια πράξη.

Με λίγα ευρώ ,λίγα ψώνια σε μια σακούλα ,τα αφήνετε κρυφά στο σπίτι μιας φτωχής οικογένειας και φεύγετε. Σας περισσεύουν ρουχαλάκια; Το ίδιο κρυφά και φεύγετε.

Για να μην ντρέπονται οι άνθρωποι αν θα σας δουν την άλλη ημέρα.

Συνεχίζοντας την ομιλία μου παιδιά μου ,δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν τα λέω όλα σωστά σαν ιερέας.

Σας έχω πει ότι μιλάω από καρδιάς και όχι με Ευαγγελικές εκφράσεις.

Μιλάω την γλώσσα σας. Λέω αυτά που συζητάτε στα καφενεία ,και στις συγκεντρώσεις σας.

Ξέρω όμως ότι τα λέω σωστά και αληθινά, σαν άνθρωπος που σκέπτεται. Και πάντα βέβαια σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.

Που κάποιες φορές, θα μπορούσε να είναι και λάθος. Δεν σας κάνω θεολογικό κήρυγμα ούτε διεκδικώ το αλάθητο. Απλά, μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας. Τις αλήθειες μου.

Και έχω σκοπό πάντοτε να σας μιλάω αληθινά.

Ο Θεός σας αγαπάει, ο Χριστός μας , η Παναγιά μας και όλοι οι Άγιοι μας σας αγαπάνε, εγώ ο παπά Γιάννης, σας αγαπάω {Για ότι μετράει αυτό}……. δεν έχετε τίποτα να φοβάστε.

Ζήστε και χαρείτε την ζωή ,που σας χάρισε ο Δημιουργός μας, μακριά από την αμαρτία, και την αδικία ,υμνώντας το όνομα του χωρίς φόβο. Άλλα με αγάπη.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Για αυτήν την αγάπη ,που δύσκολα νοιώθουμε ή καταλαβαίνουμε οι άνθρωποι ,ήρθε να μας μιλήσει ο Κ.Η. Ιησούς Χριστός.

Αυτήν την αγάπη παιδιά μου ,προσπαθώ και εγώ να αφυπνίσω μέσα σας, να απομακρύνω τις παρεξηγήσεις ,και τις κακές ερμηνείες που δίνονται ,στα λόγια που είπε ο Χριστουλης μας.

Πιστέψτε με υπάρχουν πολλές παρερμηνείες, που έχουν δοθεί στα λόγια και τις διδασκαλίες του Κ.Η. Ιησού Χριστού.

Άλλα είπε, σε πολλές περιπτώσεις, άλλα κατάλαβαν οι άνθρωποι, και άλλα υιοθετήθηκαν σαν αλήθειες, με το πέρασμα των χρόνων.

Η αγάπη δεν πρέπει να παίρνει πολλές παρερμηνείες. 20 αιώνες και ακόμα ο άνθρωπος δεν την έχει καταλάβει. 

Μια μόνο λέξη. ΑΓΑΠΗ. 

Και ακόμα ψαχνόμαστε να την εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τον τρόπο που πρέπει να εκφράζεται.

Αλλά και όσοι πλησιάζουν να καταλάβουν, τους σπρώχνει μακριά στην συνέχεια η πραγματικότητα της ζωής .

Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πως λειτουργεί η αγάπη. Όλοι την ζητάμε για τον εαυτό μας από τους άλλους, άλλα εμείς δύσκολα την δίνουμε.

Όταν συχνά μιλώ για την αγάπη, χωρίς διακρίσεις σε χρώμα, θρησκευτικά πιστεύω και λαούς, πάντα θα λάβω κάποια μηνύματα ,που θα μου εφιστούν την προσοχή, στα γεγονότα που κάνουν οι τζιχαντιστές ή άλλες θρησκευτικές παρατάξεις και ομάδες ,εναντίων των Χριστιανών, με το ερώτημα, πως είναι δυνατόν να αγαπάμε αυτούς τους ανθρώπους;

Μια εκ πρώτης όψεως ,σωστή παρατήρηση και απορία.

Χωρίς να εκφράζω την επίσημη θέση της εκκλησίας, θα προσπαθήσω να εξηγήσω την δική μου άποψη ,επάνω σε αυτό το επίκαιρο θέμα ,στην γενικότερη προσπάθεια που κάνω, να ερμηνεύσω τα λόγια του Χριστού όπως τα εννοούσε, και όχι όπως μας βολεύει εμάς.

Καταρχάς  πιστεύω ότι η αγάπη δεν πρέπει να είναι άσπρο ή μαύρο. Ή αγαπάς ή μισείς.

Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις στο χρώμα ,που εκπέμπει η αγάπη. Σίγουρα, όσο ποιο ανοικτό το γκρίζο ,τόσο καλύτερα, αλλά και πάλι γκρίζο θα είναι.

Μόνο στον ουρανό θα συναντήσουμε το απόλυτο λευκό.

Οπότε μέχρι να πάμε και εμείς στον ουρανό, πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε αυτό το χρώμα, το γκρι δηλαδή, και να το διαβαθμίζουμε συνεχώς προς το ανοιχτότερο. Αυτός είναι ο αγώνας μας.

Σίγουρα κάποιον που μας έβλαψε, δεν μπορούμε να τον αγαπάμε ,με την έννοια της αγάπης που νοιώθουμε για το παιδί μας.

Θα ήμασταν το λιγότερο ,αλλοπρόσαλλοι . Όμως σε αυτό το σημείο ,θα μας βοηθήσει η Σοφία του Κ.Η Ιησού Χριστού ,που μας είπε, Αγάπα τον πλησίον σου, όπως αγαπάς τον εαυτό σου.!!!!!!

Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις ,ανάλογα με την προσέγγιση που θα κάνει ,ο κάθε ένας από εμάς, που θα μπορούσαν να δώσουν διαφορετική ερμηνεία ,στον συγκεκριμένο λόγο του Χριστού μας.

Εγώ θα τολμήσω να αποτυπώσω ,την δική μου προσέγγιση. Που θα στηρίζεται στην κατά την δική μου άποψη ,για το τι είναι η αγάπη ,που μας μίλησε ο Χριστός μας

Αγάπα τον πλησίον σου ,όπως αγαπάς τον εαυτό σου.!!!!!!!!!!

Και πως αδέλφια μου αγαπάμε τον εαυτό μας; 

Ας πούμε αλήθειες τώρα.

Με το πρώτο λάθος που θα κάνει ο εαυτός μας, του κόβουμε το κεφάλι ,και σταματάμε να του μιλάμε; Όχι βέβαια.

Εκεί εξαντλούμε καθημερινά την σοφία μας ,την υπομονή μας και ότι άλλο διαθέτουμε, και βρίσκουμε χιλιάδες δικαιολογίες, για να δικαιολογήσουμε το κακό που  έκανε ο εαυτός μας, και να συνεχίσουμε την πορεία μας, πιστεύοντας ότι είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι, που πάτησαν ποτέ στον πλανήτη αυτό.

Στο δικό μας το λάθος, σίγουρα θα φταίει η κακιά στιγμή, οι συγκυρίες , ακόμα και η κακιά πεθερά.

Ποτέ όμως εμείς, ποτέ ο εαυτός μας. Όταν τώρα θέλουμε να εξετάσουμε την συμπεριφορά άλλων, προς εμάς, τότε η σοφία ,η υπομονή ,και ότι άλλο διαθέτουμε, με τα οποία κρίναμε τον εαυτό μας πάνε περίπατο.

Τώρα έχουμε να κρίνουμε τους άλλους. Εύκολο πράγμα. Ένοχοι. Κρεμάστε τους.

Σοφότατος λοιπόν ο Χριστός μας. Ήξερε πολύ καλά την ανθρώπινη φύση, και μας ξεσκέπασε ,με μια μικρή πρόταση. 

Μας έβαλε να έρθουμε, αντιμέτωποι με την αλήθεια.

Αγάπα τον άλλον, όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Και κρίνε τον βέβαια ανάλογα. Έτσι θα πλησιάσεις τον Θεό ποιο εύκολα.

Έτσι θα καταλάβουμε τι είναι η αγάπη για την οποία μας μίλησε και πως εκφράζεται.

Έτσι θα αποκτήσουμε ψυχικό περιεχόμενο. Ένα ψίχουλο σοφίας.

Έτσι θα γίνουμε κριτές αλλά και δάσκαλοι του εαυτού μας.

Θα μου πείτε λοιπόν κάποια αδέλφια τώρα. Δηλαδή τι μας λες παπά-Γιάννη; Τόσους Χριστιανούς σφάζουνε, μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με καλοσύνη, αγάπη και σοφία Θεού; Όχι βέβαια.

Ναι βέβαια. Θα πω εγώ. Είπαμε θα πούμε αλήθειες σήμερα. 

Ναι βέβαια, λοιπόν.

Όπως θα αντιμετωπίζαμε οι περισσότεροι τον εαυτό μας. Για αυτήν την αγάπη, για αυτήν την καλοσύνη ήρθε να μας διδάξει ο Ιησούς Χριστός. Για αυτήν σταυρώθηκε. Μόνο που δεν τον ακούσαμε. Δεν τον καταλάβαμε.

Γιατί αν το είχαμε ακούσει ,δεν θα υπήρχαν γραμμένοι, τόμοι ολόκληροι με το τι κάναμε εμείς οι Χριστιανοί ,{στο όνομα της αγάπης} στους αλλόθρησκους .

Γιατί αν τον είχαμε ακούσει , και καταλάβει ,δεν θα είχε πεθάνει κανείς από χέρι Χριστιανού, στο όνομα του Χριστού μας. 

Του Θεού της αγάπης.

 Ένα αυτί έκοψε ο μαθητής του Χριστού ,όταν πήγαν να τον συλλάβουν, και ο Κύριος μας το έβαλε πάλι στην θέση του, και είπε. Όχι. Γιατί μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις.

Πως αλήθεια καταφέραμε οι άνθρωποι, να θυμόμαστε μόνο ότι μας συμφέρει από τα λόγια του Χριστού, και ότι δεν μας συμφέρει ,να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Να κάνουμε πως δεν ακούμε.

Γιατί αν τον είχαμε ακούσει ,θα έπρεπε να τους {αγαπάμε} όπως τον εαυτό μας, και να χρησιμοποιούσαμε τώρα για αυτούς, τις ίδιες δικαιολογίες που λέγαμε στους εαυτούς μας, όταν τους σφάζαμε εμείς.

Ο Χριστός ,μας το είχε πει 2000 χρόνια πριν. Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις.

Ε ! Τώρα είναι ή ώρα που μας επιστρέφουν την μάχαιρα.

 Είπαμε να πούμε αλήθειες τώρα, έτσι δεν είναι;

Εμένα η αποστολή μου δεν είναι να δημιουργώ φανατικούς γύρω μου. Αλλά ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους ,για να τους θυμίζω τα λόγια του Κ.Η. Ιησού Χριστού ,και να μπορούν να τα καταλαβαίνουν.

Αγάπα τον πλησίον σου, λοιπόν όπως αγαπάς τον εαυτό σου. 

Πόσο σοφά ειπωμένο και παρεξηγημένο αλήθεια. 

Άλλα είπε ο Χριστός μας , άλλα καταλάβαμε εμείς. 

Άλλα μας εξηγήσαν.!!!!

Θα αναφέρω ένα γεγονός ,από την ζωή του Αγίου Διονυσίου ,για να καταλάβουμε αδέλφια μου ,το είδος της αγάπης που μας δίδαξε ο Κ.Η. Ιησούς Χριστός, και πως εφαρμόζεται στην πράξη.

ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΛΥΠΤΙΚΑ

Κάποια περίοδο ο Άγιος Διονύσιος ήταν σε ένα Μοναστήρι. Έμαθε ότι κάποιος άνθρωπος, του σκότωσε τον αδελφό του  ,και στεναχωρήθηκε πολύ.

Σε λίγες ώρες ο δολοφόνος που δεν ήξερε την συγγένεια τους, έφτασε στο Μοναστήρι και ζήτησε από τον Άγιο προστασία και τρόπο διαφυγής.

Ο Άγιος που γνώρισε τον δολοφόνο του αδελφού του, τον βοήθησε, τον έκρυψε, και του βρήκε τρόπο διαφυγής για να γλυτώσει.!!!!!!!!!!!

Για αυτήν την αγάπη αδέλφια μου σταυρώθηκε ο Χριστός.!!!!!!!!!!!!!!!

Για αυτήν την αγάπη στέκει στον Σταυρό στις εκκλησιές  εμπρός μας στο βάθος του ιερού. 

Να μας θυμίζει…… Για την αγάπη, εγώ σταυρώθηκα.

Όταν κοιτάμε τον εσταυρωμένο λοιπόν , να θυμόμαστε τα λόγια του.

Αγάπα τον πλησίον σου ,όπως τον εαυτό σου.

 Ας αναλογιστούμε λοιπόν, το νόημα όσων μας είπε, και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Να του δείχνουμε καθημερινά ότι καταλάβαμε τον λόγο της θυσίας του.

Ότι δεν θυσιάστηκε  άδικα, απλά και μόνο για να στηθεί μια θρησκεία ,που κάποιες φορές παρερμηνεύει τους λόγους του, σκοτώνει και αυτή στο όνομα του, και θησαυρίζει από αυτό.

Να είμαστε δίκαιοι με τους άλλους, όπως θέλουμε και οι άλλοι να είναι δίκαιοι με εμάς.

Να γίνουμε καλοί και αληθινοί Χριστιανοί. 

Για να τιμήσουμε την θυσία του Κ.Η. Ιησού Χριστού ,του Θεού μας.

Πατήρ Ιωάννης

Δρ. Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας Για την αγάπη του Χριστού αξίζει κάθε θυσία!

Η δικαίωση και η σωτηρία όλων μας δεν είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής κάποιων εντολών, αλλά καρπός της αληθινής και ουσιαστικής σχέσεως με το Πρόσωπο του Χριστού. Γι’ Αυτόν αξίζει κάθε θυσία! Γι’ Αυτόν, στον οποίο ψάλλει και ο ιερός υμνογράφος των αγίων Παθών Του: «Εσταυρώθης δι’ εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν…».
Πηγή: www.picassomio.com

Πηγή: www.picassomio.com

«Κύριε, σταυρώθηκες για μένα τον αχάριστο! Για μένα που βλέπω τα άχραντα χέρια Σου απλωμένα και δεν δακρύζω! Για μένα που βλέπω τα άγια Σου μέλη πληγωμένα και μένω απαθής! Για μένα που βλέπω την καταματωμένη όψη Σου, του «ωραίου κάλει παρά πάντας βροτούς» και δεν ματώνει η αγνώμων καρδιά μου. Σταυρώθηκες, Κύριε, για  να μου χαρίσεις την άφεση, τη λύτρωση, τη σωτηρία, την απόλαυση της Βασιλείας Σου, των ετοιμασμένων για μένα αγαθών Σου. Απορώ πώς είναι δυνατόν να μείνω ασυγκίνητος, όταν αναλογίζομαι αυτή την άπειρη συγκατάβαση της αγάπης Σου; Πως είναι δυνατόν να επιμένω στην αμαρτία, όταν σκέπτομαι ότι Εσύ, ο Θεάνθρωπος, σταυρώθηκες, για να με λυτρώσεις από τις αμαρτίες μου; Όταν ακούω στ’ αυτιά μου τον Άγιο Νικόδημο, τον Αγιορείτη να μου ψιθυρίζει:  «Αν αγαπάς αληθινά τον Θεό, σκέψου πριν αμαρτήσεις». Δεν Σε Φέρνω μπροστά μου πριν την πτώση μου, Εσταυρωμένε μου Ιησού, και δεν λέγω, ότι είναι καλύτερα να πεθάνω παρά να αθετήσω την εντολή Σου, γλυκύτατέ μου Ιησού, και να προδώσω την αγάπη Σου. Να προδώσω Εσένα, που σε κάθε μου πτώση στέλνεις Αγγέλους να με σηκώσουν, να με καθαρίσουν, να μου θεραπεύσουν τις πληγές, αυτές που δεν προλαβαίνουν να κλείσουν και ξανά πέφτω και «πάλιν και πολλάκις» βλέπω τους Αγίους Σου Αγγέλους να με σηκώνουν και να μου απαλύνουν τους πόνους της πτώσεως. Για την αγάπη Σου, λοιπόν, Κύριε, δεν αξίζει κάθε θυσία;

  Ἔχω την ακράδαντη πεποίθηση, ότι μόνο η πίστη μου σε Εσένα, Χριστέ μου, σώζει και όχι η  τυπική τήρηση του νόμου Σου. Η πίστη όχι ως απλή θεωρητική αποδοχή κάποιων αληθειών, αλλά ως εμπιστοσύνη και ολοκληρωτικό δόσιμο στο Πρόσωπο Σου, αφού Εσύ είσαι η Αλήθεια και η Ζωή (Ιωάν. ιδ  6). Η πίστη, όπως την εκφράζει ο θεόπνευστος Απόστολος Παύλος λέγοντας: «Εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού, του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. β  20), δηλαδή,  όλη μου η ζωή μου να δορυφορείτε γύρω από το Πανάγιο Πρόσωπό Σου, να έχει ως κέντρο την πίστη μου Σε Εσένα, τον Υιό του Θεού του ζώντος, ο Οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον Εαυτό του στο θάνατο για μένα. Αξίωσέ με, Κύριε, να διακατέχομαι από αυτή τη ζωντανή και βαθιά πίστη που οδήγησε τον Μέγα Παύλο να αναφωνήσει: «Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»! Με το βάπτισμα της μετανοίας και την ειλικρινή μου εξομολόγηση πόσο το επιθυμώ να συσταυρωθώ μαζί Σου και να πεθάνω για τον κόσμο ζώντας μόνο για Εσένα, Χριστέ μου. Πλύθηκα και λούσθηκα με τις ροές των αχράντων Σου αιμάτων και καθαρίσθηκα. Για τον κόσμο θέλω να λογίζομαι νεκρός και μυστικά ακούω τη φωνή Σου να μου επαναλαμβάνει: «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις». Πόθος μου και αγώνας μου είναι να μην ζω πλέον εγώ, ο παλαιός εαυτός μου με τα παθήματα και τις επιθυμίες, αλλά να ζεις μέσα μου Εσύ, ο Χριστός μου»!

Αδελφοί μου, κρύβει απύθμενο μεγαλείο η εν Χριστώ ζωή, αφού αυτή δεν εδράζεται σε ένα ηθικό βάθρο, ούτε αποτελεί ένα πέρασμα από το θάνατο στη ζωή. Με το άγιο Βάπτισμα και με την ιερή εξομολόγηση οι χριστιανοί ζούμε τη νέκρωση του παλαιού ανθρώπου και συγχρόνως την ανάσταση σε νέα ζωή, την οποία καλούμαστε να διατηρήσουμε με τον προσωπικό μας αγώνα κατά της αμαρτίας. Ας αγωνιζόμαστε, λοιπόν, για να εφαρμόζουμε έμπρακτα το θείο θέλημα, πάντα με τη θεία συνέργεια, ώστε να βιώνουμε Χριστό, να  δοξάζεται με τα έργα μας το πανάγιο όνομα Του  και να μπορούμε να λέμε, όπως ο Απόστολος Παύλος: «Ζω ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β  20).

Οποιαδήποτε θυσία και αν κάνουμε εμείς οι Χριστιανοί είναι πολλή μικρή μπροστά στη θυσία του λατρεμένου μας Ιησού. Τι  δώρον μπορούμε να Του προσφέρουμε αντάξιο της λυτρωτικής Του ευεργεσίας και της αμετρήτου Του χρηστότητος; ‘Ο,τι και να προσφέρουμε είναι ασήμαντο και  μάλιστα δεν είναι δώρο δικό μας, αλλά αντίδωρο των πολλών δωρημάτων που μας έχει Εκείνος με δαψίλεια δώσει, γι’ αυτό και με ταπεινό φρόνημα ο,τι του ανταποδίδουμε να του λέμε: Δέξου τα, Κύριε,  άλλωστε είναι «τα Σα εκ των Σων». Το μεγαλύτερο δώρο μας και το πιο θεάρεστο, το δικό μας δώρο, το μόνο που δεν προέρχεται από την άπειρη ευσπλαγχνία Του, αλλά από τη δική μας μικροψυχία και αμέλεια, είναι οι αμαρτίες μας. Αυτές ζητάει ο Κύριός μας, να του τις προσφέρουμε, για να μας τις απαλείψει ως φιλάνθρωπος. Αυτές άλλωστε ζήτησε ανήμερα της εορτής των γενεθλίων Του ο σαρκωθείς Κύριος και από τον ασκητή της Βηθλεέμ, Άγιο Ιερώνυμο, λέγοντάς Του:

–Ιερώνυμε, τις αμαρτίες σου θέλω. Δώσε μου τις αμαρτίες σου! Θέλω τις αμαρτίες σου για να σου τις συγχωρήσω, αφού γι’  αυτό ήρθα στον κόσμο!

Άγιος Πορφύριος: Μόνο με την αγάπη του Χριστού γεμίζει η ψυχή

Άγιος Πορφύριος: Μόνο με την αγάπη του Χριστού γεμίζει η ψυχή

    Εκτύπωση E-mail

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.


Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.


Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».
«Αγάπα όλους»
«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε.


Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού»


«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»


«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».


«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά.
Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».
«Η αγάπη προς το Θεό»


Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:
«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι ́ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».


«Σου λέω και τούτο το άλλο».
«Ήταν μια φορά μια κοπέλα που είχε ερωτευθεί πάρα πολύ ένα νέο, που τον έλεγαν Νίκο. Αυτή που λες, σηκωνόταν κάθε νύκτα και κρυφά από τους δικούς της, πηδούσε το παράθυρό της και πήγαινε ξυπόλητη μέσα απ ́ τα χωράφια που υπήρχαν αγκάθια για να συναντήσει τον αγαπημένο της ματώνοντας τα πόδια της. Όταν επίσης γύριζε στο σπίτι της και καθόταν μέσα, πάντοτε ο Νίκος της ήταν εδώ, και μου έδειχνε το μέτωπό του. Ό,τι δουλειές και να έκανε, ο Νίκος της εδώ, και μου ξανάδειχνε το μέτωπό του. Έτσι πρέπει και συ, παιδί μου, να δίνεις όλη σου τη δύναμη στο Θεό και ο νους σου να είναι πάντα σ ́ Αυτόν, γιατί έτσι του αρέσει».
«Αγάπη με απλότητα χωρίς φόβο»


Μου έλεγε ο παππούλης πολλές φορές:
«Αγάπη σου συνιστώ να έχεις πάντοτε. Πρώτα αγάπη και μετά όλα τα άλλα».
«Πρέπει ν ́ αγαπάμε εν απλότητι καρδίας, όπως το ίδιο πρέπει και να προσευχόμαστε».
«Δεν θέλω με το φόβο του θανάτου να πλησιάσεις το Θεό. Θέλω με την πολλή αγάπη προς Αυτόν να το κάνεις. Αυτό είναι το ανώτερο, παιδί μου».
«Ο Χριστός είναι το παν»


Ο γέροντας Πορφύριος είπε:
«Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε.
Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.
Πώς το κατάλαβες; Θυμάμαι κι ένα τραγούδι. «Σύν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού».
Το ’χετε ακούσει; Έ; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.


Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπομε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο.
Είναι το Παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρέ, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια.
Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω.


Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διάφορους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.


Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το Παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά.


Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει τον Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός.
Αγαπήσατε το Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.


Ο Χριστός είναι το πάν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το Πάν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία. Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στεναχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδείτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα« θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους. Ο Χριστός είναι το Πάν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το Πάν».

Ἀποσπάσματα ἀπό τούς λόγους τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη

Να ληστέψουμε την αγάπη του Χριστού Μια συνέντευξη με τον π. Ανανία Κουστένη

 
 

- Η λογική τι ρόλο παίζει;

«Κανονικά μας φέρνει στο Λόγο, στον Ποιητή. Τι λέει ο πατέρας των επιστημών, ο Αριστοτέλης; Υπάρχουν μύρια πράγματα που κινούνται στο Σύμπαν. Στο τέλος όμως αυτών των πραγμάτων υπάρχει κάτι ακίνητον που κινεί όλα τα κινούμενα. Κι αυτό το ονόμασε πρώτο κινούν - ακίνητον. Είναι η πρώτη φιλοσοφία-θεολογία. Δηλαδή η λογική, στην ουσία, μας φέρνει στο Θεό. Τι κάνανε όμως στη Δύση; Ορθολογισμό. Με το Διαφωτισμό πήρανε μόνο τον ορθό λόγο και τον βάλανε δυνάστη. Κι ο άνθρωπος τι γίνεται τότε; Στεγνός και στυγνός. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο λογική. Είναι και ένστικτο και αίσθημα και συναίσθημα και άλλες δύναμες, που θα 'λεγε και ο Μακρυγιάννης. Άμα έχουμε μέσα μας Θεό -γιατί χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται κατά τον Ντοστογιέφσκι- τότε και η ανθρώπινη γνώση και η θεία γνώση συγχορδίζονται, συνηχούν όπως λέμε στη μουσική, παράγοντας άριστο αποτέλεσμα, που είναι η λατρεία του Θεού».

- Ο Ρωμανός ο Μελωδός μιλάει σ' έναν ύμνο του για τους Αποστόλους «που πρώτα ράβανε δίχτυα κι εξαφανίζουν τώρα των ρητόρων τις περιπλοκές με απλούστερα λόγια». Η απλότητα γιατί έχει χαθεί και υπάρχει μια σύγχυση σήμερα;

«Ο Παπαδιαμάντης λέει έχουμε δύο πράγματα που είναι σπουδαία: την απλότητα και τη λιτότητα. Τι ωραία που τα λέει. Η απλότητα είναι δύναμη, είναι φως. Διότι απλώνεται ο άνθρωπος δι' αυτής σ' όλο τον υπαρξιακό του χώρο. Ενώ πολλαπλότητα τι σημαίνει; Κατακερματισμός του όντος. Έχουμε πολλούς εαυτούς σήμερα. Κι εγώ το παθαίνω: άλλα να σκέφτομαι το πρωί, άλλα το μεσημέρι, άλλα το βράδυ. Με τη Θεία Χάρη ο άνθρωπος έχει την ενότητα και την απλότητα. Κι οι Απόστολοι με την απλότητα του ευαγγελικού λόγου κατάργησαν τα κατασκευάσματα των ρητόρων. Τα έδιωξαν και μπήκε στις ψυχές των ανθρώπων η απλότης του Θεού, γιατί και το θείον είναι απλό. Η απλότητα κι η λιτότητα είναι εξίσου σπουδαία. Το να έχει κανείς μέτρο. Το μέτρο γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Κι όμως σήμερα οι Έλληνες είμαστε τόσο πολλαπλοί και φορτωμένοι που δεν αντέχουμε τον εαυτό μας. Βέβαια, όταν έρθει η Θεία Χάρις, μας κάνει ανάλαφρους, σαν να 'χουμε φτερά. Πετάμε, χαιρόμαστε. »Πιο παλιά οι άνθρωποι ήταν φτωχοί, αλλά είχαν τη χαρά του Θεού μέσα τους, τη χαρά της δημιουργίας και της φύσεως. Ήταν ένθεοι οι άνθρωποι. Γι' αυτό βάσταξαν και πατρίδα και φαμελιές και πολέμους και αρρώστιες και θανατικά. Τόσα και τόσα δεν πέρασαν. Και σήμερα περνάμε. Σήμερα όμως είμαστε πιο δυσκολεμένοι, διότι επληθύνθη η ανθρώπινη γνώση, η ψευδώνυμος γνώση. Όπου και να στραφείς ραδιόφωνα, τηλεοράσεις λένε, λένε, λένε. Δεν αντέχω, τα κλείνω και κοιμάμαι. Κάνω ένα σταυρό για όλους και λέω "Θεούλη μου βοήθα τους να 'ναι καλά"».

- Να πούμε για την «ελπίδα της πίστεως» που αναφέρει συχνά ο Ρωμανός.

«Αν στα ανθρώπινα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, στην Εκκλησία μας η ελπίδα είναι αθάνατη και ενυπόστατη γιατί είναι ο ίδιος ο Χριστός. Η πίστη είναι σχέση. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα πιστεύω που σημαίνει έχω σχέση εμπιστοσύνης. Σχέση Θεού -ανθρώπου, ανθρώπου - Θεού. Γι' αυτό κι ήρθε ο Ιησούς να μας συνδέσει πάλι με τον Ουρανό, απ' όπου είχαν εκπέσει οι Πρωτόπλαστοι. Τι ζητούσε από τους ακροατές του και τους αιτούμενους; Την πίστη. Και στις ανθρώπινες σχέσεις εμπιστοσύνη θέλουμε και αγάπη. Ακόμη και στο φούρνο όταν πάμε να πάρουμε ψωμί, τι κάνουμε; Ασκούμε πίστη. Γιατί; Διότι πιστεύουμε ότι ο φούρναρης δεν έχει βάλει φάρμακο, φαρμάκι να πεθάνουμε. Ασκούμε έργο πίστεως. Και το παίρνουμε και το τρώμε».

- Αναφέρεστε συχνά στις ομιλίες σας στους δυσκολεμένους και πονεμένους. Ποιο είναι το λαδάκι που χρειάζεται η ψυχή τους; Η ελπίδα; Η ευσπλαχνία; Η καλοσύνη;

«Όλα αυτά. Και ο Ιησούς Χριστός, ο επιούσιος άρτος. Κάθε άνθρωπος τον Ιησού Χριστό ζητάει. Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος. Δεν φτάνει μόνο το ψωμί που δίνουν τα συστήματα, η ψυχή με τι θα τραφεί; Η ψυχή είναι η ουσία του όντος. Το σώμα είναι το περίβλημα, ο ναός της ψυχής. Όταν δώσεις στον άνθρωπο τον Χριστό, την ειρήνη Του και τη χάρη Του, τότε ο άνθρωπος ανασταίνεται και μπορεί να ζήσει λιτότατα. Τι χρειάζεται; Λίγο ψωμάκι να φάει, ένα ρούχο να ρίξει απάνω του και μια τρύπα να μείνει. Όταν δεν έχει όμως τη χάρη του Χριστού, τα θέλει όλα γιατί δεν έχει τίποτε. Σήμερα τα θέλουμε όλα, γιατί οι περισσότεροι δεν έχουμε τίποτα. Μα χορταίνει με λεφτά ο άνθρωπος; Τον Χριστό χρειάζεται, κάθε ψυχούλα αυτόν ζητάει. Κι άμα μπορούμε ας μιλάμε στον Χριστό για τους ανθρώπους, ιδίως τους πονεμένους και δυσκολεμένους. Ας τον παρακαλούμε να τους επισκεφθεί και να τους βοηθήσει. Κι ας είναι φτωχοί κι ας είναι οτιδήποτε».

- «Εν τη πτωχεία τα πλούσια»;

«Το έλεγε ο άγιος Νικόλαος. Αυτό είναι σοσιαλισμός. Τι άλλο είναι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός; Εκκλησούλα είναι. Στην αρχαία εκκλησία τι κάνανε; Ο,τι περίσσευε του καθενός το πήγαινε στα πόδια των Αποστόλων, όχι στην τσέπη. Και κείνοι το βάζανε σ' ένα ουδέτερο μέρος και πήγαινε ο καθένας κι έπαιρνε ό,τι χρειαζόταν. Δεν υπάρχει ισότητα, ανισότητα υπάρχει. Όταν έχουμε δυο νοικοκυριά και το ένα έχει δύο ανθρώπους και το άλλο πέντε, θα δώσουμε το ίδιο και στα δύο νοικοκυριά; Όχι. "Το ημών περίσσευμα εις το εκείνων υστέρημα", έλεγε ο απόστολος Παύλος. Από το Ευαγγέλιο τα πήρε ο μαρξισμός, αλλά δεν τα κατάφερε να τα εφαρμόσει γιατί έβαλε τη βία. Και η βία φέρνει τη βία και το μίσος. Ενώ η Ορθοδοξία έχει την ελευθερία και την αγάπη. Ο Χριστός δεν έχυσε το αίμα κανενός, έχυσε το αίμα το δικό του».

- Στις ομιλίες σας εκτός από τους αγίους αναφέρεστε σε ήρωες της Επανάστασης του '21, στον Σολωμό. Είναι από μια αίσθηση μνήμης;

«Συμπορεύονται αυτά. Η εκκλησούλα μας 400 χρόνια βάστηξε το έθνος των Ελλήνων. Διότι αν δεν ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Τουρκοκρατία, εμείς θα 'μαστε σήμερα ή μουσουλμάνοι ή Φράγκοι. Όλοι εκείνοι οι πολέμαρχοι ήταν ένθεοι. Ήταν φιλόθεοι, φιλοπάτριδες κι ας μην υπήρχε πατρίδα. Η πατρίδα τότε εταυτίζετο με την εκκλησία. Κι ήταν και φιλάνθρωποι, όχι με την έννοια δίνω ένα φιλοδώρημα, αλλά αγαπούσαν τον άνθρωπο. Ο Κολοκοτρώνης ελεεινολογούσε τον εαυτό του γιατί στην Τριπολιτσά έσφαξαν τους Τούρκους. Κι ας μας είχαν πατήσει για 400 χρόνια. Το αναφέρει ο Φωτάκος ο γραμματέας του στα απομνημονεύματα. Δεν ήθελε να γίνει αυτό, αλλά έγινε κατ' ανάγκην. Κι ο Σολωμός ήταν ένθεος, γι' αυτό λέει στον "Πόρφυρα": "Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του". Εκείνος υπηρέτησε την Επανάσταση ανυμνώντας την με την ποίησή του. Δεν ανυμνεί τους "Ελεύθερους πολιορκημένους»; Αυτούς που ζούσαν θεϊκά, παρότι περικυκλωμένοι από την Τουρκιά, από την άνοιξη, από την πείνα, από την πρόκληση της ζωής κι όμως στην όψη τους τη φθαρμένη έλαμπε το ουράνιο φως. Γι' αυτό και πήγαν μάρτυρες και ήρωες και άγιοι, όλοι της Εξόδου».

- Δείχνετε ιδιαίτερη αγάπη για τη γλώσσα.

«Είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου, η αρχαία ελληνική γλώσσα των θεών. Ο Μέγας Αλέξανδρος έφερε σ' όλο τον κόσμο τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα. Του οφείλουμε πολλά. Η Καινή Διαθήκη, οι ύμνοι, οι λειτουργίες, οι Πατέρες είναι στην ελληνική γλώσσα. Ένα λυρικό ποτάμι που έρχεται από το Θεό κι αρδεύει τη γη και ξαναπάει σαν λατρεία απάνω. Οι Ισπανοί προ ετών δεν πρότειναν στην Ενωμένη Ευρώπη να μπει ως επίσημη γλώσσα η αρχαία ελληνική γιατί έχει συμβατότητα στους κομπιούτερ. Ενώ οι άλλες γλώσσες είναι ασύμβατες, κωδικές. Η ελληνική γλώσσα είναι νοηματική. Σημαίνον και σημαινόμενον ταυτίζονται. Είναι ποιητική, μαθηματική είναι ό, τι θέλετε. Ξέρετε πόσους φιλέλληνες ξένους έχουμε; Όπου γης. Γι' αυτό στεκόμαστε και θα στεκόμαστε».

- Τι είναι ο Πάσχα;

«Αφού ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ανίσταται και κάθε αλήθεια. Όσα σκοτάδια κι αν ρέουν στην ψυχή μας, φεύγουν μπροστά στο Φως του κόσμου και παραδίνονται σ' αυτό. Αυτή είναι η εκδίκηση του Χριστού, η εκδίκηση της αγάπης. Η αναστήλωση του ανθρώπου. Ο Χριστός ξέρει να... εκδικείται, ξέρει ν' αγαπά. Προσευχόταν και γι' αυτούς που τον σταύρωσαν. Γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς ότι φεύγανε "τύπτοντες τα στήθεια αυτών". Γιατί; Γιατί τους συγκλόνισε η αγάπη του από το ύψος του Σταυρού λέγοντας μέσα από τον άφατο πόνο του: "Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Ένας Ρουμάνος ασκητής στα Καρπάθια, ο πατήρ Κλεώπας, τι ευχόταν στους πάντες: "Ένα εύχομαι, να μας φάει όλους ο Παράδεισος". Όπως "έφαγε" τον ληστή, να μας πάρει όλους κοντά ο Χριστός και να μας ελεήσει. Να ληστέψουμε την αγάπη του κι αυτή είναι η καλύτερη ληστεία».

από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/04/2004

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»
«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».
«Αγάπα όλους»
«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε.
Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού»
«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»
«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».
«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά.
Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».
«Η αγάπη προς το Θεό»
Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:
«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι ́ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».
«Σου λέω και τούτο το άλλο».
«Ήταν μια φορά μια κοπέλα που είχε ερωτευθεί πάρα πολύ ένα νέο, που τον έλεγαν Νίκο. Αυτή που λες, σηκωνόταν κάθε νύκτα και κρυφά από τους δικούς της, πηδούσε το παράθυρό της και πήγαινε ξυπόλητη μέσα απ ́ τα χωράφια που υπήρχαν αγκάθια για να συναντήσει τον αγαπημένο της ματώνοντας τα πόδια της. Όταν επίσης γύριζε στο σπίτι της και καθόταν μέσα, πάντοτε ο Νίκος της ήταν εδώ, και μου έδειχνε το μέτωπό του. Ό,τι δουλειές και να έκανε, ο Νίκος της εδώ, και μου ξανάδειχνε το μέτωπό του. Έτσι πρέπει και συ, παιδί μου, να δίνεις όλη σου τη δύναμη στο Θεό και ο νους σου να είναι πάντα σ ́ Αυτόν, γιατί έτσι του αρέσει».
«Αγάπη με απλότητα χωρίς φόβο»
Μου έλεγε ο παππούλης πολλές φορές:
«Αγάπη σου συνιστώ να έχεις πάντοτε. Πρώτα αγάπη και μετά όλα τα άλλα».
«Πρέπει ν ́ αγαπάμε εν απλότητι καρδίας, όπως το ίδιο πρέπει και να προσευχόμαστε».
«Δεν θέλω με το φόβο του θανάτου να πλησιάσεις το Θεό. Θέλω με την πολλή αγάπη προς Αυτόν να το κάνεις. Αυτό είναι το ανώτερο, παιδί μου».
«Ο Χριστός είναι το παν»
Ο γέροντας Πορφύριος είπε:
«Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε.
Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.
Πώς το κατάλαβες; Θυμάμαι κι ένα τραγούδι. «Σύν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού».
Το ’χετε ακούσει; Έ; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.
Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπομε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο.
Είναι το Παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρέ, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια.
Βρε εγώ δεν είμαι... δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω.
Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διάφορους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το Παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά.
Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει τον Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός.
Αγαπήσατε το Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.
Ο Χριστός είναι το πάν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το Πάν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία. Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στεναχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδείτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα« θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους. Ο Χριστός είναι το Πάν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το Πάν».

Ο π.Κ.ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ (μέρος β')

Ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος αποστόμωνει παπικούς για τον αφορισμό του

Η ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ (ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ) ΚΑΙ Η ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ, Επισκόπου Αυγουστίνου Κα...

Ο Παπισμός είναι βλάσφημη αίρεση (Πατήρ Ζήσης Θεόδωρος)

π.Θεόδωρος Ζήσης. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και Βαρλαάμ.

Γόρτυνος Ιερεμίας: Σιχάθηκα και ντράπηκα όταν είδα Ορθόδοξο επίσκοπο να φιλάει το χέρι του αιρετικού Πάπα

Διαβάστε παρακάτω, το κήρυγμα του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κκ Ιερεμία, και πώς τοποθετείται γύρω από το ζήτημα των "εναγκαλιασμών" ανάμεσα σε Βαρθολομαίο και Πάπα. Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον τονίζει ο ίδιος, πρέπει να έχουμε την ίδια πίστη, και σε πιστή γυναίκα που διαμαρτυρήθηκε λέγοντας πως δε μιλούν οι άνθρωποι της Εκκλησίας για τα "σημεία" των καιρών, απάντησε ο ίδιος ότι δεν πρόκειται να προδώσει το ποίμνιό του και πως θα αντιστέκεται με κάθε τρόπο σε αυτά που θέλουν να επιβάλλουν:
1. Στό προηγούμενό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς μας Μητρόπολης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, σᾶς μίλησα γιά τήν προσευχή. Χριστιανοί μου, νά προσεύχεστε! Ὅλα τά προβλήματα πού ἔχουμε θά τά λύσουμε μέ τήν προσευχή. Ναί! Ἡ προσευχή εἶναι τό χρυσό κλειδί πού λύνει ὅλα τά προβλήματα! Προσευχηθεῖτε, χριστιανοί μου! Ἄν δέν ἔχουμε ὄρεξη νά κάνουμε τήν προσευχή μας, αὐτό καί μόνο εἶναι δεῖγμα ὅτι δέν πᾶμε καλά πνευματικά. Ἡ ψυχή τοῦ προοδευμένου χριστιανοῦ, αὐτοῦ πού ἀγαπάει πολύ τόν Χριστό, ἔχει θερμό τόν πόθο γιά προσευχή. Θέλει πάντα νά ἐκμεταλλεύεται τόν χρόνο, νά «κλέβει» τόν χρόνο, ἔστω καί γιά λίγα λεπτά, γιά νά μιλήσει ἡ ψυχή του στόν Θεό. Χριστιανοί μου, νά προσεύχεστε! Καί μαζί μέ τά ἄλλα σας αἰτήματα νά προσεύχεστε καί γι᾽ αὐτούς πού δέν θέλουν νά προσευχηθοῦν. Στό προηγούμενο κήρυγμά μου σᾶς εἶπα νά προσεύχεστε ἐκκλησιαστικά καί λειτουργικά. Αὐτό σημαίνει ὅτι μαζί μέ τήν ἀτομική σας προσευχή μέ δικά σας λόγια γιά τά διάφορα θέματά σας, νά προσεύχεστε καί μέ τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν Παράκληση καί τούς Χαιρετισμούς στήν Παναγία μας, μέ τίς Ἑσπερινές καί Ὀρθρινές Ἀκολουθίες καί μέ τό Ἀπόδειπνο. Ἀπό αὐτά βέβαια νά λέτε ὅσα μπορεῖτε, ὅσα τό λέει ἡ διάθεσή σας. Γιατί, τό ξαναλέγω αὐτό πού σᾶς εἶπα στό προηγούμενο κήρυγμα, ὅτι τήν προσευχή πρέπει νά τήν κάνουμε μέ εὐχάριστη διάθεση καί νά μήν πιεζόμαστε. Γιατί μέ τήν πίεση δέν νιώθουμε τόν γλυκασμό τῆς προσευχῆς καί αὐτό φέρνει ἔπειτα ἀντίθετα ἀποτελέσματα.
2. Στό σημερινό μου κήρυγμα πρός ἐσᾶς, τό ἱερό ποίμνιο πού ὑπηρετῶ, ἀδελφοί μου χριστιανοί, θεώρησα ἀναγκαῖο νά σᾶς πῶ κάτι ἄλλο σχετικά μέ τήν προσευχή. Καί τό εἶπα ἀναγκαῖο, ἐπειδή μέ προκαλεῖτε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι νά σᾶς μιλήσω γι᾽ αὐτό. Χθές – προχθές μέ σταμάτησε στόν δρόμο, στήν πλατεῖα τῆς Μεγαλόπολης, ἡ εὐσεβής καί θεολογοῦσα κ. Ἀθανασία καί μοῦ εἶπε ἐναγώνια: «Τί θά γίνει; Θά κολαστοῦμε μέ αὐτά πού βλέπουμε καί ἀκοῦμε! Πῶς ἐξηγοῦνται τά ἀγκαλιάσματα καί οἱ συμπροσευχές τοῦ Πατριάρχη μας μέ τόν Πάπα; Ποῦ θέλουν νά μᾶς πᾶνε αὐτά;» Καί ἔπειτα ἡ κυρία αὐτή πού τήν ξέρετε, γιατί εἶναι συχνή φοιτήτρια στίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, μοῦ εἶπε ἐλεγκτικά: «Ἐσεῖς οἱ Δεσποτάδες γιατί δέν μιλᾶτε καί γιατί δέν διαμαρτύρεστε; Τά σημεῖα δέν τά βλέπετε; Ἡ φωτιά πού ἔπιασε στήν Βηθλεέμ δέν σᾶς λέει τίποτε;». Καί ἀπευθυνόμενη ἔπειτα σέ ἐμένα προσωπικά, μοῦ εἶπε: «Θέλουμε ἀπό σᾶς, σάν ποιμενάρχη πού σᾶς ἔχουμε, νά μᾶς ἐκπροσωπεῖτε σωστά καί νά μή μᾶς προδώσετε». «Ὄχι, ὄχι, κ. Ἀθανασία, – τῆς εἶπα – κάνετε προσευχή γιά μένα γιά νά μή σᾶς προδώσω. Τουλάχιστον, νά ἔχω τήν δύναμη νά διαμαρτύρομαι καί νά μή συμφωνῶ μέ αὐτά πού γίνονται». Ἀπό τήν ἄλλη μεριά τώρα οἱ Γορτύνιοι μέ τίς κουμποῦρες τους καί τά λάβαρά τους μοῦ λένε συνεχῶς: «Θέλουμε τόν Δεσπότη μας νά εἶναι ὁμολογητής τῆς Ὀρθόδοξης πίστης. Τότε μόνο θά τόν ἀγαπᾶμε καί θά τόν σεβόμαστε καί θά τόν ἔχουμε μπροστάρη».
Δέν εἶναι ἀνάγκη, ἀγαπητοί μου, καί ἀπό τήν μία καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τῆς λεβεντογέννας Μητρόπολης πού ὑπηρετῶ νά μοῦ λένε οἱ χριστιανοί πῶς πρέπει νά πολιτεύομαι σάν Ἐπίσκοπος· γιατί ἐγώ διαβάζω τά ἱερά βιβλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας καί βλέπω τί ἔγραψαν καί τί ἔκαναν αὐτοί καί θέλω στήν δική τους γραμμή νά ρυθμίζω τήν πορεία μου. Διαβάζω τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, πού λέει γιά τούς Παπικούς ὅτι εἶναι μεγάλοι καί πολύ μεγάλοι αἱρετικοί· καί διαβάζω πάλι τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό πού λέει: «Τόν Πάπα νά καταρᾶστε, γιατί αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία» (τοῦ κακοῦ, ἐννοεῖται, ἡ αἰτία). Καί δέν θά πάρουμε λοιπόν ἐμεῖς οἱ νεώτεροι γομολάστιχα – τοῦ διαβόλου γομολάστιχα – γιά νά σβήσουμε καί νά διαγράψουμε σάν λανθασμένη τήν ζωή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Σάν δέν ντρεπόμαστε! Τά «νιάνιαρα» ἐμεῖς πού θέλουμε νά κάνουμε δική μας θεολογία, πού πάει ἐνάντια στήν διδασκαλία τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας!… Σάν δέν ντρεπόμαστε πάλι, λέγω! Ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας κατεδίκασαν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση καί ἐξέφεραν μάλιστα καί ἀναθεματισμούς ἐναντίον του, ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς, τά «νιάνιαρα», ξαναλέγω, πού δέν σκάσαμε ἀκόμη ἀπό τό αὐγό τῆς θεολογικῆς γνώσης, καί πού δέν μάθαμε ἀκόμη τήν μέθοδο θεραπείας τῶν παθῶν τῆς ψυχῆς μας, καί θέλουμε νά κάνουμε ἄλλη «θεολογία», ἀντίθετη πρός τήν δική τους; Ὄχι! Ἡ καθαρή ὀρθόδοξη θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζει τόν Παπισμό αἵρεση καί τόν Οἰκουμενισμό παναίρεση! Εἶναι ἡ θεολογία πού στήν γραμμή τῶν προηγουμένων Πατέρων ἐξέφρασε καί ὁ τελευταῖος ἀνακηρυχθείς ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγας θεολόγος, ὁ πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Διαβάστε τό βιβλίο του «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος» καί θά τά βρεῖτε ἐκεῖ γραμμένα. Καί τώρα παρακαλῶ: Ὅποιος ἔχει διαφωνία σ᾽ αὐτά πού γράφω, ἄς μοῦ ἀποδείξει ἀπό τά ἱερά κείμενα – γιατί ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει κείμενα –, ὅτι ἡ πίστη τῶν Παπικῶν δέν εἶναι αἱρετική, ἀλλά εἶναι σύμφωνη μέ τήν πίστη τῶν Πατέρων μας. Τότε καί ἐγώ θά ἀνακαλέσω αὐτά πού γράφω ζητώντας μάλιστα καί συγγνώμη. Ἀλλά δέν ὑπάρχει στά ἱερά μας κείμενα λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων πού νά ἀγκαλιάζει τήν παπική πλάνη. Τότε, πῶς ἐμεῖς ἀγκαλιάζουμε τόν Πάπα καί τόν προσφωνοῦμε ὡς «ἀδελφό» καί ὡς «ἁγιώτατο» καί συμπροσευχόμαστε μαζί του; Δέν εἶναι αὐτό ἐνάντια τακτική πρός τήν γραμμή τῶν Ἁγίων Πατέρων; Πόσο ντράπηκα, χριστιανοί μου, καί πόσο σιχάθηκα, ὅταν εἶδα σέ φωτογραφία ἕναν ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, φημιζόμενο μάλιστα γιά τήν θεολογία του (;), νά κύπτει τήν κεφαλή του καί νά φιλεῖ τό χέρι τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα! Ντροπή!

η πλάνη του παπισμού μέρος 1

ΟΥΝΙΑ - ΠΑΠΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «Του Πατρός ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΑΝΗ»

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΟΡΚΟΣ Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ.

Ορθοδοξία και αίρεσις D. Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΒΛΑΣΤΙΜΕΙ

Διατί ο Παπισμός είναι αίρεσις

Ο Πάπας που προκάλεσε τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης ... - Papa që shkakëtoi plaçkitjen e Konstandinupojës....

Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ... --- Papa Inoçenti i III

Έναν αιώνα μετά τη βασιλεία του Γρηγορίου VII, ο Ιννοκέντιος έφτασε την αρχή του μοναρχικού παπισμού σε ακόμη μεγαλύτερα ύψη. Ο χρυσοστόλιστος πάπας – ο οποίος λέγεται ότι πρότεινε στον Φραγκίσκο της Ασίζης, τον μεγάλο άγιο των φτωχών, να πάει να σκάψει σε κανένα χοιροστάσιο μαζί με τα άλλα γουρούνια – αυτοανακηρύχτηκε όχι μόνον κυρίαρχος της χριστιανοσύνης, αλλά και κυβερνήτης του κόσμου. Η υποταγή του βασιλιά Ιωάννη Όταν ο βασιλιάς Ιωάννης της Αγγλίας είχε το θράσος να τον αψηφήσει σε μια σειρά από ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του διορισμού του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, αφόρισε τον αυταρχικό μονάρχη και του αφαίρεσε τον θρόνο του. Επίσης έθεσε την Αγγλία σε απαγόρευση που κράτησε περισσότερο από έξι χρόνια. Όλες οι εκκλησίες της Αγγλίας έκλεισαν, τα μωρά δεν βαφτίζονταν, οι νεκροί θάβονταν χωρίς τελετή και οι άνθρωποι δεν είχαν δικαίωμα στην παρηγοριά των Θείων Μυστηρίων. Παρά το γεγονός ότι ο βασιλιάς Ιωάννης επωφελήθηκε από τη σκληρή ποινή που υπέμεινε το βασίλειό του, οικειοποιούμενος την εκκλησιαστιακή περιουσία και το εισόδημα, τελικά συνειδητοποίησε ότι ένας αφορισμένος μονάρχης ήταν ιδιαίτερα ευάλωτος, όταν ο βασιλιάς Φίλιππος της Γαλλίας άρχισε να προετοιμάζει εισβολή στην Αγγλία με την ενθάρρυνση και ευλογία του πάπα. Με τον θρόνο του να διακυβεύεται, ο Ιωάννης υπετάγη στον ποντίφικα. Το 1213, υπέγραψε ένα έγγραφο με το οποίο παρέδιδε το βασίλειό του «στον Θεό και στον κύριό μας πάπα Ιννοκέντιο και στους Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ καθολικούς διαδόχους του». Η συμφωνία έκανε τον Ιωάννη έναν απλό υποτελή και αναγκάστηκε να πληρώνει ένα υπερβολικό ετήσιο ενοίκιο για το προνόμιο να κυβερνά τη νέα επικράτεια του Ιννοκέντιου. Η Μάγκνα Κάρτα  Ο πάπας έγινε έξαλλος όταν δύο χρόνια αργότερα ο Ιωάννης αναγκάστηκε να βάλει την υπογραφή του στη Μάγκνα Κάρτα, που θεωρείται ότι είναι η εγκαθίδρυση της αγγλικής ελευθερίας. Δεν μπορούσε να αφήσει ατιμώρητη αυτή την προσβολή και γι’ αυτό, καταδίκασε τη Μάγκνα Κάρτα ως «αντίθετη με τον ηθικό νόμο». Ο βασιλιάς, εξήγησε, ήταν υπόλογος μόνο στον πάπα. Σε ένα παπικό διάταγμα, ο Ιννοκέντιος, «από την πληρότητα της απεριόριστης δύναμης και εξουσίας του, την οποία του εμπιστεύτηκε ο Θεός για να δεσμεύει και να καταστρέφει βασίλεια, να φυτεύει και να ξεριζώνει», ακύρωσε τη Μάγκνα Κάρτα και αποδέσμευσε τον βασιλιά Ιωάννη από την υποχρέωση να την τηρήσει. Επίσης προειδοποίησε ότι αφορισμός περίμενε «οποιονδήποτε συνέχιζε να υποστηρίζει τέτοιες προδοτικές και άδικες αξιώσεις». Ο Ιννοκέντιος ΙΙΙ κυβέρνησε σε μια εποχή χριστιανικής μισαλλοδοξίας, που πλησίαζε στην πιο δολοφονική στιγμή της. Στόχοι του ήταν οι άπιστοι και οι αιρετικοί. Οι χριστιανοί είχαν κληθεί προ πολλού να κατασφάξουν τους μουσουλμάνους, από τότε που ο πάπας Ουρβανός ΙΙ ξεκίνησε την Πρώτη Σταυροφορία, το 1095, για να τους εκδιώξει από τους Αγίους Τόπους. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι κατεσφάγησαν σ’ αυτήν την εκστρατεία, όταν πάρθηκε η Ιερουσαλήμ. Οι πάπες που ακολούθησαν δελέαζαν το ποίμνια με υποσχέσεις για μια προνομιούχο θέση στον παράδεισο και την αυτόματη απαλλαγή από τις αμαρτίες στη γη, αν προσχωρούσαν στην ιερή υπόθεση. Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης Ο Ιννοκέντιος ΙΙΙ συνέχισε την παράδοση, προκαλώντας την Τέταρτη Σταυροφορία, το 1202. Αυτή ειδικά η επιχείρηση σημαδεύτηκε από τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης και την καταστροφή της Αγίας Σοφίας. Οι τάφοι των αυτοκρατόρων βεβηλώθηκαν, τα λείψανα κλάπηκαν και οι γυναίκες, ακόμη και οι καλόγριες, βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν. Η Ορθόδοξη εκκλησία είχε χωριστεί από τη Ρώμη έναν αιώνα πριν, έτσι λοιπόν, από την οπτική γωνία της Ρώμης, πήραν αυτό που τους άξιζε. Η Σταυροφορία των Παιδιών  Η Σταυροφορία των Παιδιών ήταν μία ιδιαίτερα εμπνευσμένη κίνηση ενάντια στους άπιστους, στη διάρκεια της βασιλείας του Ιννοκέντιου. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά ξεκίνησαν από όλη την Ευρώπη σε μια τεράστια, χωρίς επίβλεψη επιχείρηση να απελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ. Η πρώτη ομάδα από περίπου 30.000 παιδιά, υπό την αρχηγία ενός Γάλλου βοσκού με το όνομα Στέφανος, έπεσαν θύματα μιας συμμορίας κακόφημων εμπόρων πριν καν φύγουν από τη Γαλλία. Στάλθηκαν σε σκλαβοπάζαρα στη βόρεια Αφρική. Μια δεύτερη ομάδα από 20.000 κατάφερε να φτάσει μέχρι τις Άλπεις και την Ιταλία πριν αιχμαλωτιστούν και αυτά. Μερικά σκοτώθηκαν, άλλα πουλήθηκαν. Ο Ιννοκέντιος μεγαλόψυχα ελευθέρωσε τους λίγους επιζήσαντες από τους όρκους τους. Η Σταυροφορία εναντίον των Χριστιανών Αν και οι σταυροφορίες εναντίον των μουσουλμάνων δεν ήταν κάτι καινούριο, ο Ιννοκέντιος έγινε ο πρώτος πάπας, ο οποίος διέταξε μια σταυροφορία εναντίον άλλων χριστιανών. Οι Καθαροί ή Αλβιγηνοί, όπως είναι επίσης γνωστοί, ήταν μια καλά εδραιωμένη αίρεση στη νοτιοανατολική γωνιά της Γαλλίας με διαφορετική αντίληψη του χριστιανικού δόγματος. Ο Ιννοκέντιος τους μισούσε και ήθελε να τους ξεπαστρέψει. «Θάνατος στους αιρετικούς», κραύγαζε εγκαινιάζοντας τον ιερό πόλεμο κατά των Καθαρών, προσφέροντάς στους σταυροφόρους την ίδια άφεση που είχε υποσχεθεί και στον πόλεμο κατά των μουσουλμάνων. Εμπνευσμένοι από τον πάπα, οι πρόθυμοι στρατηγοί του ξεκίνησαν μια τερατώδη σφαγή. Ο παπικός στρατός πρώτα επιτέθηκε στην πόλη Μπεζιέ, προπύργιο των Καθαρών. Οι καθολικοί είχαν προειδηοποιηθεί να παραδώσουν κάθε αιρετικό ανάμεσά τους, αλλιώς θα πέθαιναν κι αυτοί. Πολλοί αντισταθηκάν και πήραν τους Καθαρούς αδελφούς τους στο αρχαίο άσυλο της εκκλησίας. Τότε ήλθε η διαταγή: «Σκοτώστε τους όλους. Ο Κύριος θα φροντίσει για τους δικούς του». Μέσα στην εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής ήταν στριμωγμένοι χιλιάδες καθολικοί και Καθαροί, ενώ η πόλη τους έξω καταστρεφόταν. Δύο ιερείς έψαλλαν τη Λειτουργία, όταν οι πόρτες παραβιάστηκαν και εισέβαλε ο παπικός στρατός. Ούτε μια ψυχή δεν γλίτωσε. Ούτε καν οι παπάδες που τελούσαν τη θεία ακολουθία. Με την Μπεζιέ σε ερείπια, ο παπικός απεσταλμένος έγραψε στον πάπα: «Σήμερα, Υψηλότατε, είκοσι χιλιάδες πολίτες πέρασαν από το σπαθί – ανεξάρτητα από ηλικία ή φύλο». Το κυνήγι των Καθαρών  Κάθε άλλο παρά συγκλονισμένος από την απόλυτη κτηνωδία της εκκαθάρισης, ο Ιννοκέντιος αγαλλίασε και ζήτησε κι άλλο αίμα. Στην πόλη της Μπραμ, όι άνδρες του έκοψαν τις μύτες των Καθαρών και τους έβγαλαν τα μάτια. Σε έναν απ’ αυτούς ωστόσο επιτράπηκε να κρατήσει το ένα μάτι για να οδηγήσει τους τυφλωμένους και ματωμένους εναπομείναντες στο Καμπαρέ, ώστε να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα για τους ανθρώπους εκεί. Μετά ήλθε η σειρά της πόλης της Μινέρβ, όπου 140 θρησκευτικοί ηγέτες των Καθαρών οδηγήθηκαν σε ένα λιβάδι έξω από την πόλη. Εκεί τους περίμενε μια γιγάντια νεκρική πυρά. Όπως σημείωνε ένας χρονικογράφος πιστός στον πάπα; «Δεν υπήρχε ανάγκη να τους ρίξουν μέσα οι άνδρες μας. Όχι, ήταν τόσο αδιάλλακτοι στην ανομία τους, ώστε ρίχνονταν μέσα με τη δική τους ελεύθερη θέληση». Έτσι, άρχισε η μεγάλη παράδοση του καψίματος των αιρετικών. Για τον Ιννοκέντιο, δεν ήταν ειρωνεία το γεγονός ότι τώρα ήταν υπεύθυνος για περισσότερους μαζικούς θανάτους χριστιανών και από τον πιο κτηνώδη Ρωμαίο αυτοκράτορα. Το αποτέλεσμα τον ευχαριστούσε. Σε μια επιστολή προς ένα ιππότη στην υπηρεσία του, ο πάπας έγραφε «δόξα και ευχαριστίες στον Θεό γ’ αυτά που φιλεύσπαχνα επέτυχε μέσω αυτών των οποίων ο ζήλος για την ορθόδοξη πίστη φλογίστηκε από τον μόχθο Του ενάντια στον πλέον φθοροποιό εχθρό Του»....

Një shekull pas mbretërisë së Grigorit të VII, Inoçenti e çoi monarkizmin e papizmit në nivele edhe më të larta. Papa i veshur me stoli pre ari – i cili thuhet se propozoi Françeskut të Azisës, shenjtit të madh të të varfërve, të shkojë e të gërmojë në ndonjë stallë derrash bashkë me derra të tjerë –u vetëshpall jo vetëm zot i krishtërimit, por dhe udhëheqës i botës. Nënshtrimi i mbretit Joan Kur mbreti Joan i Anglisë pati kurajon, guxoi,  që ta injorojë në disa çështje duke përfshirë këtu dhe caktimin e kryepiskopit të Kanterbërrit, e çkishëroi këtë monark dhe e largoi nga froni i tij. Gjithashtu e vendosi Anglinë në “pushim” i cili mbajti mbi gjashtë vjet. Të gjitha kishat e Anglisë u mbyllën, fëmijët nuk pagëzoheshin, të vdekurit nuk varroseshin pa ceremoni dhe njerëzit nuk kishin të drejtën e ngushëllimit të Mistereve Hynore. Mgjth faktin se mbreti Joan përfitoi nga dënimi i ashpër që duroi mbretëria e tij duke kthyer në pronë personale pasurinë kishtare dhe përfitimet e saj, kuptoi në përfundim se një monark i çkishëruar është shumë i dobët, kur Mbreti Filip i Francës filloi që të përgatitej për sulm në Angli me bekimin dhe inkurajimin e Papës. Me fronin e tij në rrezik, Joani u nënshtrua tek papa. Më 1213, nënshkroi një dokument nëpërmjet të cilit dorëzonte mbretërinë e tij “tek Zoti dhe te imzoti ynë papa Inoçenti dhe tek Papa Inoçenti III pasardhës i fronit të tij”. Kjo marrveshje e bëri Joanin një nënshtetas të thjeshtë dhe e detyroi që të paguante një shumë të strëmadhe qiraje për privilegjin që pati të qeverishte zonën e re të Inoçentit. Magna Karta. Papa u tërbua kur dy vjet më vonë Joani u detyrua që të vendoste firmën e tij në Magna Karta, që konsiderohet si themelimi i lirisë angleze. Nuk mund të lerë pandëshkuar këtë ofendim që pati dhe për këtë  e dënoi Magna Kartën si “të kundërt me ligjin e moralit”. Mbreti, shpjegoi që jepte llogari vetëm tek Papa. Një një prej urdhëresave papike, Inoçenti, “nga plotësia e fuqisë së pakufijshme të tij, të cilën ja ka besuar Zoti që të zotërojë dhe të shkatërrojë mbretëri, të mbjellë dhe të çkulë”, anulloi Magna Kartën dhe e largoi mbretin Joan nga detyrimet për ta mbajtur atë. Gjithashtu paralajmëroi se çkishërimi e priste “këdo që do të vazhdonte të mbështetëte të tilla pretendime tradhëtare dhe të padrejta”. Inoçenti i III qeverisi në një kohë të urrejtjes ndër të krishterë, që arriti në çastin e saj më vrasëtar. Shenjestrat  e tij ishin  të pabesët dhe heretikët. Të krishterët ishin thirrur para shumë kohës që të masakronin myslymanët. Që prej atëhere kur papa Urbani II filloi Kryqëzatën e Parë më 1095, që t’i dëbonte nga Vendet e Shenjta. Më tepër se 70 000 njerëz  u vranë me shpatë nga kjo fushatë, kur u zotërua dhe Jeruzalemi. Papat që pasuan tërhiqnin “kopetë” e tyre me premtime për një vend të lartë në parajsë dhe me çlirimin e menjëhershëm nga mëkatet në tokë, nëse shkonin drej kësaj çështjeje të shenjtë. Plaçkitja e Konstandinupojës Inoçenti i III vazhdoi traditën, duke shkakëtuar Kryqëzatën e Katërt, më 1202. Kjo fushatë, në veçanti, u   shënua nga plaçkitja e Shën Sofisë. Varrezat e Perandorëve u përdhosën, lipsanet u vodhn dhe gratë deri dhe në murgeshat u përdhunuan dhe u vranë. Kisha Orthodhokse ishte ndarë nga Roma një shekull më parë, kështu pra, nga pikëpamja e Romës, morën atë meritonin. Kryqëzata e Fëmijëve Kryqëzata e fëmijëve ishte një lëvizje mjaft e frymëzuar kundër të pabesëve, gjatë mbretërisë së Inoçentit. Me dhjetra mijëra fëmijë u nisën nga e gjithë Europa, pa mbikëqyrje, në një fushatë  që synonte çlirimin e Jeruzalemit. Grupi i parë prej 30 000 fëmijës, nën udhëheqjen e një bariu Francez me emrin Stefan, ra viktimë e tregëtarëve famëkeq para se të arrinin të largoheshin nga Franca. U dërguan në pazaret e skllevërve në veri të Afrikës. Grupi i dytë prej 20 000 fëmijëve arriti deri në Alpet dhe në Itali para se të ziheshin rrob. Disa u vranë, disa u shitën. Inoçenti me gjithë shpirt liroi ata pak a mbijetuan pas betimit të tyre. Kryqëzata kundër të krishterëve Mgjth se kryqëzatat kundër myslymanëve nuk ishin diçka e re, Inoçenti ishte Papa i parë i cili urdhëroi një kryqëzatë kundër të krishterëve të tjerë. Të Pastërit ose Albiginët, siç ishin të njohur, ishin një herezi e themeluar mirë në këndin juglindor të Francës me një koncept tjetër të dogmës së Krishterë. Inoçenti i urrente dhe donte që t’i qëronte. “Vdekje Heretikëve”, ulërinte duke bekuar luftën e shenjtë kundër të Pastërve, duke ju ofruar Kryqëtarëve të njejtën falje mëkatesh që iu kishte premtuar dhe për luftën kundër myslymanëve. Të frymëzuar nga papa, gjeneralët e gatshëm të tij, filluan një masakrim të stërmadh. Ushtria papike në fillim sulmoi qytetin Bizie, një prej bazave të të Pastërve. Katolikët ishin lajmëruar që të dorëzonin çdo heretik ndërmjet tyre sepse ndryshe do të vdisnin dhe ata. Shumë rrezistuan dhe morën vëllezërit e Pastër në azilin e lashtë të kishës. Atëhere erdhi urdhër: “Vritini të gjithë. Zoti do të kujdeset për të tijët”. Brenda Kishës së Maria Magdalenës ishin të vendosur me mijëra katolikë dhe të Pastër, ndërsa qyteti jashtë shkatërrohej. Dy klerikë psalnin Meshën, kur portat u hapën dhe hyri ushtira papike. Asnjë shpirt nuk shpëtoi. As priftërinjtë vetë që kryenin Meshën Hyjnore. Me Bezienë e shkrretuar, i dërguari papik, shkroi tek Papa: “Sot, Lartmadhëni, njëzet mijë qytetarë kaluan në shpatë – pavarësisht moshës apo gjinisë”.  Gjuhetia e të Pastërve As pak i tronditur nuk ishte papa Inoçenti nga përbindshmëria absolute e spastrimit. U kënaq dhe kërkoi dhe gjak tjetër. Në qytetin Bram, burrat e tij prenë hundët e të Pastërve dhe iu nxorrën sytë. Në një prej tyre ndërkaq ju lejua që të mbante njërin sy që të çonte të verbërit dhe të gjakosurit që kishin mbetur në Kabare, në mënyrë që të përdoreshin si shembull për njerëzit atje. Më pas i erdhi rradha qytetit Minerv, ku 140 udhëheqësit fetarë të të Pastërve u çuan në një livadh jashtë qytetit. Atje i priste një zjarr i madh. Siç shënon kronikografi i besuar i papës: “Nuk kishte nevojë që ti hidhin brenda burrat tanë. Jo, ishin kaq të pa ndryshuar në rrugën e tyre të humbjes, sa hidheshin brenda me vullnetin e tyre të lirë”. Kështu, filloi dhe tradita e lashtë e djegies së heretikëve. Për Inoçentin, nuk ishte ironik fakti që tani ishte përgjegjës  për vrasjen masive të aq shumë të krishterëve sa dhe vetë Perandorët përbindësh Romakë nuk vranë. Rezultati e kënaqte. Në një letër dërguar kalorësit në shërbim të tij, papa shkruante “lavdi dhe falenderime tek Zoti për ato sa arriti me dhembshuri nëpërmjet atyre që zelli për besim të drejtë u dogj nga lodhja e Tij kundrjet armikut të Tij më të dëmëshëm dhe degjenerues”......

πηγή

Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης... - Plaçkitja e Konstandinupojës

Η Σταυροφορία των Παιδιών... - Kryqëzata e Fëmijëve

Το κυνήγι των Καθαρών... - Gjuhetia e të Pastërve

ΠΗΓΗ: «ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ», Michael Farquhar. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ...